معلم - مجله کلک ادب و هنر

"(به تصویر صفحه مراجعه شود) معلم محمد جواد خردمند همیشه از صدای گلوله‌های خلاص،تعداد کشته‌شدگان را شمارش می‌کردم،ولی امروز برای چند لحظه حس کردم که خودم هم روبروی جوخه‌ی اعدام قرار دارم. سال‌ ها بود که در غروب زندگی می‌کردم و چشم به راه آفتاب بودم. نمی‌دانم صدای خروس حواسشان را پرت می‌کند یا نور آفتاب چشم‌شان را آزار می‌دهد. من همیشه سینه‌ام‌ را سپر می‌کردم و مثل قهرمان‌ها خودم را به زمین می‌انداختم،ولی هیچ‌گاه صدای تیر خلاص را نمی‌شنیدم. این شب تمام‌شدنی نیست،اگرچه مطمئن هستم که صبح وقتی خروس‌ها شروع به‌ خواندن کنند خورشید هم طلوع می‌کند و روز یک قدم به جلو می‌رود. صبح وقتی از بچه‌ها خداحافظی می‌کردم تمام نگرانی‌ام این بود که امروز هم دیر به‌ مدرسه می‌رسم و باز هم آقای مدیر با اخم به ساعتش نگاه می‌کند و می‌گوید:یک ساعت‌ است که زنگ خورده و بچه‌ها کلاس را روی سرشان گذاشته‌اند."