سخنی با خوانندگان سرمقاله

"سخنی با خوانندگان چینی بر پیشانی،چالی بر گونه،طرح توأمانی‌ست‌ از خشم و خنده به چهره‌ی مخاطبان جدی هنر پیشرو امروز،که به‌ حکم باژگونی بایسته‌ها و روی دادهای صاعقه‌وار،انسان نفس بریده‌ی امروز را به‌ عرصه‌ی کنش‌های محال کشانده است. و ده‌ها رسانه‌ی دیگر به هم آمیخته‌اند تا هنر را به زندگی و زندگی را به انسان،زنده برسانند. چارلی چاپلین،خالق خنده‌های تاریک،مبدأیی‌ست تاریخی که تعریف هزاران ساله‌ی خنده را در عرصه‌ی هنر درهم می‌ریزد و به حکم نبوغ و توانایی‌اش خصلتی تازه به هنر امروز می‌بخشد و به رغم زبان‌ محدود رنگ و غیبت صدا در فیلم‌های‌ایش زمان و جهان دوران جنگ را به استهزا می‌گیرد و انسان دلتنگ‌ عصر خود را می‌خنداند. من ایشان را فرموده‌ام که بخندند بر استادان بزرگ فضیلت و قدیسان و شاعران و(نجات بخشان‌ جهان)خویش،فرموده‌ام که بخندند بر فرزانگان ماتم زده‌شان و بر هر آن کس که همچون مترسک‌ سیاه،ترسان-لرزان بر درخت زندگی نشسته است...."