شعر - مجله کلک ادب و هنر

"حجم سنگینی‌ست،قرمز روی لب‌هایم [چه قدر مبهم چروک برمی‌دارد از تعارف‌] چند شب وهم‌انگیز روی بالش جا مانده [و رگ‌های برجسته: لطفا بغض‌ها را تعبیر کنید!] زنانه نگاه می‌کنم به عکس‌ها و نزول گوشه‌های لب ده انگشت را فاصله می‌دهم نقطه‌چین برای ده‌تایی تو [معصومیتی که به خواب می‌رود و نگرانی‌های سلول‌های خاکستری و شب‌هایی که دانه‌دانه با آب می‌روند] حجم سنگینی‌ست ده‌تای تو بندبند درهم می‌آمیزند [مبهم‌تر از همیشه از تعارف چروک و چرخش انگشت در هوا موجی می‌کند اقاقی‌ها را] خم شده‌ای و شب‌ها را جمع می‌کنی مردانه خم می‌شوی چه قدر وهمناک است زنانه جمع کردن. (به تصویر صفحه مراجعه شود) *دو شعر از سید محمد آتشی * Sabi پاره کردن لباس مرگ را یقین نداشتیم مرگ دست ما را گرفت و تکان داد ما دست مرگ را گرفتیم و تکان دادیم دست تکان می‌داد دو تکه لباس شنا را نور محض می‌تابید. با غزاله تا ناکجا حادثه تو را بلعید!؟ حادثه مرا بلعید!؟ تو حالا نشسته‌ای مقابل بدل من بدل خود صورتکی با شقیقه‌های کوچک و شیشه‌ای این‌جا در«شب‌های تهران»بازیگران عوض می‌شوند و خاک مرطوب است."