خلاصه ماشینی:
"همانطور که انتظار میرفت در این امر هند بامشکلاتی در زمینه توسعه مواجه شد که در کشورهای دیگر در حال توسعههم کم و بیش دیده میشود و آن عبارت بود از واردات تکنولوژیهای مشابه،انتخاب تکنولوژیهای نامناسب،ضفع در بکارگیری تکنولوژی و عدمتجانس فعالیت مراکز پژوهش و توسعه با روند کلی توسعه،تکنولوژیستهایهندی پس از بارها تلاش ناموفق و کسب تجربه بالاخره اعتماد به نفس کافیبرای ساختن قطعات یدکی و تجهیزات صنعتی را یافتند و توانستند جانشینیبرای برخی از مواد اولیه وارداتی پیدا کنند و آنها را در داخل کشور تولیدنمایند.
یکی از نتایجمثبت این مرحله این بود که در بین برگزیدگان جامعه درک و آگاهیمفیدی درباره مسائل تکنولوژی پدید آمد و همه در این امر متفقالقول شدندکه برای توسعه اقتصادی و اجتماعی استفاده بهینه از امکانات علم وتکنولوژی ضروری است.
دو وظیفه مهم دیگر در برابر این گروهها قرار داشت:یکی برنامهریزی علم وتکنولوژی در سطح ملی کشور و دیگری تشویق مراکز توسعه و پژوهش درصنایع بخش خصوصی.
توسعه نیروی انسانی در زمینه علوم و تکنولوژی تلاشها در جهت تربیت نیروی انسانی فنی از طریق ایجاد بنیانهایآموزشی گسترده در کره تسهیل شده بود و به این کشور امکان میداد تا درکوتاهترین مدت افراد ورزیده را تربیت کند.
در کنار واحدهای مذکور که غالبا واحدهای بزرگ صنعتی بودند،واحدهای کوچک و متوسط هم که در مجموع صنایع دستی و روستائیمحسوب میشوند،به تدریج ایجاد شد و تعداد آنها به 5 هزار واحد تا سال1980 رسید،صادرات این واحدها برای کره جنوبی سالیانه 6 میلیارد دلارارز فراهم کرده است."