چکیده:
قرون اولیه‌ی اسلامی تأسیس شده‌اند.این تحقیق در مورد بررسی و شناسایی شهرها و آبادی‌های شهرستان آبدانان در قرون اولیه‌ی اسلامی،زمان شکل- گیری،دوره‌ی آبادانی و علل ویرانی و ترک این محوطه‌ها با توجه به داده‌های باستان‌شناختی است. آبدانان یکی از شهرستان‌های استان ایلام واقع در جنوب شرقی آن است. آثار بسیاری از شهرها و آبادی‌هایی که متعلق به دوره‌ی ساسانیان،اوایل اسلام و سلجوقیان می‌باشد،در بررسی‌های باستان‌شناسی که توسط نگارنده صورت گرفته،مشاهده شده است.اما با وجود وسعت زیاد بعضی از این شهرها و آبادی‌ها،از آنجا که شهرستان آبدانان در مسیر جاده‌ها و راه‌های ارتباطی اصلی قرار نداشته،در منابع تاریخی اشاره‌ای به این شهرها و آبادی‌ها نشده است. هم‌چنین از زمان شکل‌گیری،دوره‌ی آبادانی و علل ویرانی و ترک این محوطه- ها اطلاعای در دست نیست.از سوی دیگر در بررسی‌های باستان‌شناسی به دلیل تشابه آثار هنری،به ویژه سفال دوره‌ی ساسانی و اوایل اسلام،به اشتباه بعضی از این شهرها و آبادی‌ها را به دوره‌ی ساسانی نسبت داده‌اند در حالی که دقت و بررسی علمی بیشتر در یافته‌های به دست آمده نشان می‌دهد که گرچه ممکن است بعضی از این شهرها و آبادی‌ها در دوره‌ی ساسانی شکل گرفته باشند ولی اوج شکوه و رونق آنها در دوره‌ی اسلامی بوده است و حتی بعضی از آنها در
خلاصه ماشینی:
"99'94؟؟63 و ارتفاع 097 متر از سطح دریا قرار گرفته است و در جنوب روستای پشت قلعه و غرب روستای جابر انصار و در حدود ب3 کیلومتری جنوب شهر آبدانان قرار دارد که در سال 9731 توسط هیأت بررسی و شناسایی سازمان میراث فرهنگی شناسایی شده است(گزارش فصل اول بررسی و شناسایی باستان‌شناسی شهرستان آبدانان،3).
71'24؟؟63 و ارتفاع 008 متر از سطح دریا قرار گرفته و در ضلع جنوبی روستای سراب باغ و در 22 کیلومتری جنوب شرق شهر آبدانان واقع شده که در سال 9731 توسط هیات بررسی و شناسایی سازمان میراث فرهنگی شناسایی شده است(رک، گزارش فصل اول بررسی و شناسایی باستان‌شناسی شهرستان آبدانان،42 و 52).
63'63 و ارتفاع 907 متر از سطح دریا قرار گرفته و داخل روستایی به همین نام در 44 کیلومتری جنوب شرق شهر آبدانان واقع شده که در سال 9731 توسط هیأت بررسی و شناسایی سازمان میراث فرهنگی شناسایی شده است(رک،گزارش فصل اول بررسی و شناسایی باستان‌شناسی شهرستان آبدانان،62).
ق مورد از اهمیت و رونق زیادی برخوردار بوده است (تصویر 31) بررسی آثار فرهنگی موجود بیانگر آن است که این محوطه در اواخر قرن ششم هجری قمری و همزمان با پایان حکومت سلجوقیان،اهمیت خود را از دست داده و ترک گردیده است.
بررسی سفال‌های جمع‌آوری شده نشان می‌دهد که این محل از دوره‌ی اشکانی تا اواخر دوره‌ی سلجوقی مورد استفاده بوده و ویرانی و ترک این محل همانند دیگر محوطه‌های اطراف تقریبا همزمان با فروپاشی سلسله‌ی سلجوقیان در پایان قرن ششم و حمله‌ی مغولان و سقوط خلفای عباسی در قرن هفتم هجری بوده است."
(
, 
, 
)
