چکیده:
رشد سریع فعالیتهای انسانی در استان تهران بیشتر به تخریب محیط زیست شبیه است تا حرکت به سمت توسعه پایدار.با این نگرش هدف از این بررسی دانستن این موضوع بود که اولا تخریب هرشبکه از منطقه مورد مطالعه چه میزان است و ثانیا با توجه به شناخت میزان تخریب و مقدار آب در هرشبکه درجه و اولویت توسعه برای برنامهریزی آتی به چه صورت خواهد بود.در این بررسی با استفاده از روش مدل تخریب در شبکه(مخدوم،1996)منطقه 9222 کیلومتر مربعی در شرق استان تهران که شهرهای اسلام شهر،ورامین، دماوند و فیروزکوه را شامل میشود،مورد ارزیابی قرار گرفت.
خلاصه ماشینی:
"در شرق استان تهران در اطراف شهرهای فیروزکوه،دماوند، رودهن و گیلوان اکثر مراتع به دیمکاری تبدیل شدهاند،جاده سازی بدون برنامه مشهود است،زمینهای مرغوب کشاورزی توسط توسعه شهری از بین میروند و آلودگی هوا زندگی را برای مردم در این منطقه با مشکل روبرو کرده است.
شکار بدون جواز ??I?c14-H2+XR3+Z2 ZM2+IR3+ OG2+PS3+IL1+G2+IM1 ??I?C14-21 محاسبه تراکم فیزیولوژیک به این منظور با توجه به فرمول زیر عمل شد: Dj-Pj/Aj Dj تراکم فیزلوژیک شبکه j Pj میزان جمعیت شبکه j Aj مساحت کشتزارهای شبکه j 1-693/193- D?c14 بنابراین ضریب تخریب برای شبکه C14 برابر است با: /1(1+12)- 22- جدول شماره(3):طبقهبندی ضریب تخریب شبکهها (به تصویر صفحه مراجعه شود) استفاده از آسیبپذیری زیستگاه و ضریب تخریب در درجه توسعههای آتی ضریب تخریب هرشبکه مبین میزان تخریب ناشی از دخالت انسان در هرشبکه در حال حاضر است که به تنهائی نمیتواند میزان توسعه در هرشبکه را مشخص کند."