باباچاهیسم در «گل باران هزار روزه» معرفی و نقد

در فرازبانی، فرا مکانی و فرازمانی عینیت گرایی در حوزه‌ی انکار دچار زبان‌زده‌گی شده و عمدا عقلانیت متن را با انگاره‌ای انفعالی نقص می‌کند: و من که اول شخص مفردم/ پا پیش می‌گذارم و می‌گویم: / جو و گندم زیر پای عروس / مرغ و خروس هم / زبان مشترکی دارند ص112 گفتم شب و دیدم که واقعاــــــ / حسِ ششمِ گلِ شب بو قوی‌تر از آن بود که / زیر بینی تو کبریتی روشن کند (شعر گفتم ص148) باباچاهی تحت تاثیر خودش است. متن با لکنت زبانی با ابهام و ایهام تاویل مند، چند سویه‌گی تعدیلی منفلانه عمل می‌کند: «گلِ بارانِ هزار روزه » تغییرات محسوسی در متفاوط نویسی است.