خلاصه ماشینی:
آن دم كه باز مي‌گردم تا نورِ آفتاب را نظاره گر باشم مرا دريغ مي‌دارند محبوبم؛ ما مي‌رويم: دست در دست در جامه‌هايي كه با فراغِ بال از تبسمِ گل‌ها و ميوه‌ها به تن داريم و در راه‌هايي كه چون مارهايِ پيچانند از كشتزارهايِ قهوه مي‌گذريم و كوهساران را به سويِ ستاره‌گان و جانبِ روياهايِ درخشانِ خويش برمي‌شويم، ما مي‌رويم، مي‌خوانيم سرودهايي شناخته و ناشناخته.
آن دَم كه باز مي‌گردم، تا نورِ آفتاب را نظاره گر باشم مرا دريغ مي‌دارند، ما مي‌رويم، محبوبم؛ ما مي‌رويم تا لختي بر مزارهايِ بي‌شمارِ مردانِ بي‌شمار بگرييم كه بر فنا شده‌اند: بدونِ سوگ نشستي، يا بي‌اميدي به بيداري و ديدارِ انوارِ آفتابي كه ما را دريغ مي‌دارند محبوبم!
ما مي‌رويم و مي‌گوييم آنان را: من بازگشته‌ام، ما باز مي‌گرديم چرا كه ما به يكديگر عشق مي‌ورزيم چرا كه ما مزارهايِ بي‌شمارِ مردانِ بي‌شمار را دوست مي‌داريم.
(
, 
, 
)
