خلاصه ماشینی:
"در قرن نوزدهم بحث دربارۀ جهانی (به تصویر صفحه مراجعه شود)بود که بهطور کلی از آنچه روی میداد احساس غرورمیکرد.
در قرن بیستم بحث دربارۀ جهانی است بااین احساس شدید که پیشرفت باید بسیار بیشترو سریعتر از آن باشد که صورت میگیرد.
بحث فعلی دربارۀ توسعه از این جهت بامباحثات گذشته تفاوت دارد که بهطور چشمگیریپیچیده و عالمانهتر است.
ما با حرارت و توانبسیار اجزای موضوع را مورد بحث قرار دادهایم،ولیبهندرت این سؤال را مطرح ساختهایم که آیا ایناجزا در کلی که نتیجۀ علمی داشته باشد جایی دارندیا نه.
و نکتۀ آخر اینکه در بسیاری از کشورها نگاه (به تصویر صفحه مراجعه شود)دقیقتری به نظام اجتماعی بهطور کلی باید متوجهکمبودهای آن نظام گردد-نگاهی به شرایطاجتماعی که در سایۀ آن ثروت و قدرت سیاسی درانحصار اقلیت کوچکی از مردم است،و لذا تودههایمردم از هر انگیزهای برای اصلاحات محروماند.
پس تا وقتی این موانع از سر راه برداشتهنشوند،از سرمایهگذاری و کمکهای فنی چندانکاری ساخته نیست و اگر هم برنامهای وجود داشتهباشد،ممکن است روی کاغذ بزرگ جلوه کند،ولینتیجۀ عملی آن اندک باشد.
هندوستان،بعد از چین،بزرگترین وپرجمعیتترین کشور میانکشورهای توسعه نیافتۀ جهاناست و توسعۀ آن بیش از هرکشور جلب توجه کرده است،تاحدی به این دلیل که بهترینبرنامهریزان و صریحترینروزنامهنگاران را دارد.
و من به خود جرأت میدهم و میگویم که وقتیکشوری مانند هندوستان در راه توسعه پیش میرودتشخیص مسائل توسعۀ آن نیز تفاوت خواهد کرد.
اگر برای توسعۀ اقتصادی فرمولی کلی وجودداشت و اگر این فرمول برای کشور ثابت میماند کارما بسیار آسانتر بود."