چکیده:
در این مقاله سعی میکنیم با مطالعه برخی از مهمترین کنب و منابع موجود در باب
جامعهشناسی سیاسی ایران؛ دریابیم اندیشمندان ایرانی عمدتا از چه روشها و
رهیافتهایی در مطالعه پدیدههای مورد بحث در جامعهشناسی سیاسی ایران بهره
بردهند. به عبارت دیگر، جدا از اینکه چه مفاهیمی (هستیشناسی) در مطالعه
جامعهشناسی سیاسی ایران مطرح است و جدا از این که آیا این مفاهیم با رویکرد
پوزیپنویسنی مطالعه شده یاخیر (معرفتتشناسی)، به دنبال روششناسی در
جامعهشناسی سیاسی ایران هستیم و می خواهیم بدانیم از چه روشهایی برای مطالعه
در این حوزه پژوهش سیاسی بهرهبرداری شده است ادعای مقاله این است که در
مطالعه جامعهشناسی سیاسی ایران عمدتا از چهار روش و رهیافت "فرهنگ سیاسی و
نخبه گرایی "تحلیل طبقاتی"، "اقتصاد سیاسی" و *تحلیل استفاده شده است.
By surveying the literature on political sociology of Iran, this article seeks to portray the main methods used by researchers to study this topic. In other word, we try to find out that beside ontological (that is the main concepts being used) and epistemological (that is whether these concepts are being studied using positivist or non-positivist approaches) questions, what are the main methods being utilized in political sociology of Iran. We argue that four methods or approaches in studying political sociology of Iran can be realized namely, “political culture and elitism”, “class analysis”, “Political economy” and “discourse analysis”