چکیده:
یکی از مهمترین مسالههایی که روشنفکران و روشنفکران دیسی در صدد پاسخگویی
به آن هستند مسالة ما و غرب است» که پیشینة آن به زمان مواجهه و برخورد ایران با
تمدن غرب و مدرنیته باز می گردد. در این نوشتار سعی شده است که ماو شرب به
عنوان یکی از مسالههای روشنفکری و روش فکری دینتی: که روشنفکران همواره در
صدد پاسخگویی به آن بودهاند. از دی دگاه چهار اندیشمند متعلق به دایرة روشتفکران
دینی» که پرچمداران چهار نحل فکری مختلفهستند».یعنی شریغتی» آوینی» سروش و
نصر بررسی شود.
خلاصه ماشینی:
") نصر برای مواجهه با این بحران در ایران یک استراتژی چهار جهتی را ترسیم میکند که عبارتند از: «1-احیای سنت اصیل فکری ایران از راه جانبخشی دوباره به فلسفه و عرفان اسلامی؛ 2-هشدار دادن به ایرانیان در مورد سرشت علوم،فلسفه و تکنولوژی غربی و خطراتی که اخذ آنها برای فرهنگ ایران به بار میآورد و بدین وسیله توانا ساختن ایرانیان به این- که به غرب از دیدگاهی انتقادی ونه از روی عقدۀ حقارت بنگرند؛3-آگاه ساختن ایرانیان از فرهنگها و تمدنهای آسیا به عنوان وزنهای متعادل و سازنده در برابر نفوذ تمدن غرب؛4-کوشش در ایجاد راهی که از طریق آن حفظ اصالت فرهنگ ایرانی در برابر فرهنگ،تکنولوژی و علوم غربی امکانپذیر گردد»(بروجردی،1377:193).
آنها موفق شدند تحول اساسی در نحوۀ نگرش و جهان بینی مردم ایجاد کنند و به جای جهل،خرافهپرستی،احکام آسمانی، شریعت و حاکمیت کلیسا که در دوران قرون وسطی ایجاد شده بود؛سکولاریسم، تخصصگرایی و اصالت علم را جایگزین کنند و این در حالی است که از نظر آوینی در جامعۀ ایران برخلاف غرب،روشنفکران درک درستی از جامعه،تاریخی و فرهنگ خود ندارند.
4-در نهایت آوینی معتقد است که روشنفکران در ایجاد تحول در جامعه نتوانستند نقش مهمی ایفا کنند و این از یک طرف به علت شکافی است که میان آنها و مردم وجود دارد و از طرف دیگر به آن علت است که روشنفکری ناشی از واقعیتهای جامعۀ ایرانی نبوده است."