خلاصه ماشینی:
"بخش کوچکی از دستاوردهای فرهنگی ایرانیان در دانش کشاورزی و دامداری،در پیوند با شرایط جغرافیایی و زیستمحیطی عبارت است از: اهلی کردن گندم(41)؛رام کردن بز،سگ،اسب و دیگر حیوانات؛تربیت اقلامی از میوهها و سبزیها(نیر نوری،46)؛بسیاری از اختراعات بزرگ و فناوریها در زمینههای آبخیزداری،آبیاری و آبرسانی همچون اختراع کاریز(رضا و همکاران،14)،چرخاب(معروف به چرخ ایرانی)(وولف،49)و تلمبههای آبکش بادی(چرخ باد)(11)؛برخی از شیوههای آبیاری و کشتکاری شگفتآور همچون کشت سبویی(کوزهای)در مناطق بسیار کم آب و یا زمینهای بلند و پشتههایی که آب بر آنها سوار نمیشود و یا در خاکهای شور و کشت خار وابسته(کشت روی خار،"کشت آدوری"(فرهادی،25 و منابع 24 و 44)؛بیهسته کردن و یا ریز هسته کردن برخی از میوهها همچون خرما،انگور و انار(یاوری،50)و یا بیتخمه کردن بعضی از کشتهای جالیزی همچون هندوانه؛اصلاح نژاد و انتخاب مصنوعی و دگرگونسازی ویژگیهای درختان اهلی؛ تغییرات مکانیکی و ارگانیکی در شکل،رنگ،مزه و پوست برخی از میوههای درختی و جالیزی؛نقش آفرینی و خطاطی روی پوست میوههایی همچون سیب{o1o}،هندوانه و خربزه و همچنین نازکسازی پوست خربزه و در اصطلاح شیشهای کردن پوست آن و معطر کردن خربزه{o2o}و ترد و پر آبسازی آن شکلی که حتی با صدای تاخت اسب و یا اشارۀ نوک سوزن خود به خود شکافته شود{o3o}؛ساخت ظروف از کدو قلیانی با شکلهای مختلف هندسی و نقش آفرینی روی آن (خمامی زاده،13)؛شیوههای توانبخشی و بهورزی زمین به طوری که زمین پس از تحمل چند هزار سال کشت هنوز سرزنده و شاداب و حاصلخیز باقی بماند(فرهادی،26)؛انتخاب مصنوعی و اصلاح نژاد دامها و پرندگان همچون پردنبه کردن{o4o}و با بیدنبه و کم دنبه کردن گوسفندان (فرهادی،27)و سرانجام مایه کوبی دامها در برابر برخی از بیماریهای واگیردار(فرهادی،28)."