خلاصه ماشینی:
"به همین رو، یکی از اموری که گاه ممکن است مانع نوشتن برای برخی از علاقه‌مندان به نگارش و نویسندگی شود، این است که می‌پندارند چنان چه متن یا مطلبی را بنویسند و آن را در معرض دید خوانندگان قرار دهند و احیانا به نقد کشیده شوند، آن تصویر مثبتی که خوانندگان قبلا از آنان داشته‌اند، به تصویری منفی تبدیل و آبروی علمی و ادبی و اجتماعی‌شان در نزد آنان کمرنگ و یا حتی بیرنگ خواهد شد؛ حال آن که چنین افرادی اگر نقد علمی و ادبی از خود را گامی به سوی کمال و تجربه‌ای به سوی موفقیت بدانند و از آن نترسند و نرنجند، همین نگاهشان به نقد، نه فقط مانع نوشتن آنان نخواهد شد، بلکه عاملی مؤثر برای نوشتن بهتر و بیش‌ترشان در آینده به شمار خواهد آمد و به گفتة سعدی: «متکلم را تا کسی عیب نگیرد، سخنش صلاح نپذیرد».
با توجه به آن چه ذکر شد، بعضی از علاقه‌مندان به نگارش و نویسندگی، چون در دوران خردسالی یا نوجوانی و جوانی یا در هنگام تحصیل در دبستان و دبیرستان و جز آن، مطلب یا انشایی را نوشته‌اند و دیگران احیانا بر آنان خرده گرفته یا از سوی معلم و همکلاس‌هایشان بی‌توجهی و حتی بی‌مهری دیده‌اند، نمی‌توانند اینک قلم به دست گیرند و مطلبی بر کاغذ نویسند و ذوقی از خود نشان دهند؛ زیرا یادآوری آن خاطره‌های ناگوار و بی‌مهری‌های آزاردهنده و خرده‌گیری‌های تلخ و ذوق‌کشی‌های غمبار، مانع نوشتن آنان می‌شود؛ ولی اینان باید توجه کنند که گذشته، دیگر گذشته است و باید به فراموشی سپرده شود و اینک زمان حال است و باید آن را غنیمت بشمرند؛ چرا که اکنون غیر از آن چه قبلا بوده‌اند، هستند و حتی از افکار، معلومات، خلاقیت‌ها و توانایی‌های جدیدتر و بهتر و بیش‌تری برخوردارند."
(
, 
, 
)
