گرفتاری شعر در شبه جزیره روشنفکران مقاله

"امروز هرگاه سخن از شعر به میان می‌آید بهعنوان سهل‌ترین،دستیاب‌ترین هنر دستآموز از آن یاد می‌شود،در این‌جا فزونی شاعران مطرح نیست،بل نفس شعر مطرح هست،به قول«ژان برونس»:«فراوانی شعر را می‌توان هم نشانه یک(به تصویر صفحه مراجعه شود)بحران و هم دلیل زنده بودن دانست»شاعران همواره از تذکره-نویسان بیزارند،«آراگون»در 1968 با شگفتی گفت:«آدم بایددیوانه باشد که درباره شعر بنویسد»ما از آن دیوانگانیم،اما دیوانگانحق به جانب و رازنگهداری که گفتگو از جوایز ادبی را به دیگران(دیوانگان واقعی)می‌سپاریم،و نظر دیگری جز این نداریم کهشعر امروز را تشریح و در واقع مشخص کنیم. مردم این زمان نمی‌توانند برای همیشه«شاهنامه»بخوانند،چون در فضائی غیر از فضای فردوسی دم می‌زنند،چون با مسائلیدرگیرند که در زمان«فردوسی»حتی طرح و پیش‌بینی آن نیزبعید بنظر میرسید،از سوئی اگر جریان شعری با توجه به«ضرورت»ها چنین جریان گیرد،و شاعر به شکمباره‌ای مبدل شودکه غذای مطبوع طلب کند و از رویاروی شدن با هرگونه عفونتدر هراس باشد،باید در اندیشه سنگ مزاری بود!روزگاری شارلبودلر گفت:«فرانسه از شعر هراسان و دل‌چرکین است»و اینکاین گفته«بودلر»در مورد ما نیز می‌تواند صادق باشد،ولی دردما درد دیگری نیز هست،فرانسه سنت رمان،نمایشنامه،موسیقی و..."