نگاهی از درون به جزایر هند غربی مقاله

"شمایل آنها سخت بهشمایل شرکت‌کنندگان در کارناوال می‌ماند،و این بدانخاطر است که هردو آنها محصول تخیل دنیائی واحد،یعنی دنیای کارائیب هستند. ثبت تاریخ همواره متضمنگزینش فاکتها(واقعیتها)است اما این گزینش،نه الزامابرحسب اهمیت تاریخی آنها بلکه در سایۀ پیشداوریهای حالصورت می‌گیرد. این ایده‌آل سازی«خارج»،مشکلات جدی و غامضاین کشورهای کوچک،درصد بالای مهاجرین به کشورهایصنعتی«سفید»،نگرانی طبقۀ متوسط بالنده از اینکه توسطبی‌سروپایان بلعیده شود،همه و همه عواملی بود که،صرفنظراز چندمورد استثنائی،مداوم مانع آن می‌شد که شناخت نسبتبه گذشته از سطح تاریخ شفاهی و دانش عامیانه فراتر رود. این مبارزه هیچگاه مبارزه‌ای ساده علیه برترینژادی یا برای نیل به اتحاد اجتماعی نبود،هرچند کهنژادگرائی بخش مهمی از طرح تسلط استعماری بود. تا اواخر سالهای 1930 نارضائی طبقۀ کارگر دیگر بهیکرشته شورشها منجرشده بود:شورش کارگزان مزارع شکردر سینت کیتس در سال 1935،شورش علیه عوارضگمرکی در سینت وینسنت درهمان سال،شورش کارگرانمعادن زغال‌سنگ در سینت لوشا در 1935،اعتصابکارگران در بارباد در 1937 که به نزاع گسترده‌ای برهبریپین تبدیل شد،شورش در مزارع شکرگویان در 1937،اعتصاب کارگران باراندازهای جامائیکا در 1938،«بورایابازباتلر»بعنوان رهبر جنبش کارگران ترینیداد برصحنه ظاهرشد،زنی بتنهائی چارلی کینگ پلیس وحشت‌انگیز را از پایدرآورد،و در جامائیکا نیز اعتصاب منجر به ظهور دو رهبر(نورمن مائلی و الگزندرباستامانت،که هردو بعدها به نخستوزیری جامائیکا رسیدند)و-از حق نگذریم-منجر بهعده‌ای زنان مصمم و شجاع شد که به کارگران غذا می‌رساندندو بدون وجود آنها اعتصاب به شکست می‌انجامید. این جریان نیز جزئی از تاریخ«فرهنگ»در بخشهایانگلیسی زبان کارائیب است. و از اینجا بود کهمردم ترینیداد و توباگوبه این نتیجه رسیدند که تنها راه‌حلمشکلات و کشمکشهائی که مهرو نشان آنها در همۀ نهادهایجامعه‌دیده می‌شد استقلال است."