خلاصه ماشینی:
"وقتی از گرسنگی میگویند که در کار بلعیدن سیاه و سفید و خردو بزرگ است من و تو در حال پروخالی کردن شکم،با چشمانی حریصو دهانی خستگینشناس،لبان چربمان را به تاسف حرکت میدهیم وزمزمه میکنیم که:«طفلکیها،آه!...
و عوام چه سادقانه و بیریا،واقعیت را اعتراف میکنند و خود رااز سنگینی باری که ب چشم و گوششان افتاده،و آرامششان را آشفتهاست میرهانند و میگویند:«ای بابا،قصه و نمایش و فیلم است،حقیقت که نیست!» اما من و تو،شجاعت این اعتراف را نداریم.
و این برای هنرمندی که در آرزوی همجانی و همدردی،قصهرنجش را گفته و به نمایش گذاشته،و زخم بزرگ قلبش را در کتابو بر پرده و صحنه گشوده،تا خواب ذهنها را بیاشوبد و به عاطفهها واحساسها راهی بجوید دردناکتر از آنست که بتواند تاب بیاورد و از خشم فریاد نکشد.
پدر،در 1971-سال ساختن فیلم-چهل و هشتساله است وبیکار«و دوست دارد که سر خودش را گرم کند»همچنانکه آن قهرماناسطوره ژاپنی وقتی چند سال پیش-پس از گذشت سالها سال-در سنگرشپیدا شد هنوز سنگر گرفته بود و دشمن را انتظار میکشید و واقعیتشکست را باور نکرده بود."