چکیده:
الگوی مردم سالاری دینی در جمهوری اسلامی ایران تجربه منحصر به فردی
است که مقایسه آن با الگوی مردمسالاری دیگر کشورهای اسلامی کاری چندان
اصولی نمی باشد جریان مردمسالاری دینی در کشورهای اسلامی تابعی از
واقعیتهای موجود در این کشورها است. که شامل طیف گستردهای ازمسائل
داخلی و خارجی است. زیرا در کشورهای دیگر تلاش گروههای اسلامی در
مرحله نخست کسب قدرت است که این امر از طریق همکاری با جناح حاکم ویا
از روشهای غیر همکاری با جناح حاکم اعمال میشود. از این رو در بحث از
مردم سالاری دینی امروزه الگوهای متعددی مطرح میباشد که هر یک میتواند
متاثر از واقعیتهای آن کشور باشد. در این مقاله تلاش شده است مقایسهای
میان الگوهای مردم سالاری دینی در جمهوری اسلامی ایران و برخی دیگر از
کشورهای اسلامی به عمل آید.
خلاصه ماشینی:
"با پذیرش این فرض اینکه در جمهوری اسلامی ایران به جای استفاده از لفظ دموکراسی دینی و یا دموکراسی اسلامی،واژه،مردمسالاری دینی،استفاده میشود از جهات مختلف قابل بررسی و تحلیل است،از آن جمله خصوصیت بومیگرایی و استقلالجویی ایرانیان که ترجیح میدهند به جای واژگان لاتین و بیگانه از عبارات اصیل و بومی شده استفاده کنند،و یا ضمن آنکه در مردم سالاری خود خصوصیاتی را دیده و تعریف میکنند که با برخی ابعاد دموکراسی متداول در غرب دارای تفاوتهایی است و در نتیجه ترجیح میدهند از همان آغاز آن را با تغییر در عنوان و اطلاق به نمایش گذارند.
34 بررسی وضعیت اسلامگرایی در برخی کشورهای اسلامی: در بررسی وضعیت کشورهای اسلامی ذکر این نکته ضرورت دارد که این کشورها الزاما از یک الگو پیروی نکرده به عنوان مثال در عراق نقش مرجعیت شیعه مورد توجه بوده،در کشورهای ترکیه،مالزی و مراکش احزاب رفاه و توسعه و یا عدالت و توسعه و در کشورهای مصر و سوریه تلاش برای همکاری و رقابت با جناح حاکم در قدرت و در کشورهای خلیج فارس الگوی مردمسالاری از جانب حکومت و تغییر از بالا میباشد.
واقعیت ششم: الگوی دموکراسی دینی که در ایران به ثمر رسیده است اگر نتواند در کشورهای دیگر تکرار شود و یا در دنیای اهل سنت الگوهای پاسخگوی دیگری پدید نیاید،رشد اسلامگرایی در جهان عرب و اسلام را در طول 30 سال گذشته در خود غرق کرده امکان دارد یک نهضت موقت و گذرا تعبیر شود که امواج آن در نتیجه سرکوب داخلی و یا توطئه خارجی چند سال بیشتر دوام نیابد."