بهمن و بهار - مجله رشد آموزش مشاور مدرسه مقاله

"همان طور که با تعجب نگاهش می‌کردم،جوابش را دادم: -سلام آقا جون!حال شما خوبه؟ بعد از خودم پرسیدم:«اما چی شده که این پسره به من سلام داد؟فکرمی‌کردم نمی‌تونه حرف بزنه!» بهمن همان پسری است که من فکر می‌کردم خیلی تنهاست و حتینمی‌تواند یک مگس را از خود براند. او پرسید:«بابا،این آقا چرا این جوریه؟»و بلافاصلهاضافه کرد:«چه کیف قشنگی داره!» به بهار تذکر دادم که:«بابا ان،اگر با دست مردم را نشان ندی،بهتره. به این فکر می‌کنم که من و بقیۀ ما که به ظاهر خیلی سلامت و فعال واهل ارتباط هستیم و بهمن،همگی دارای بخت یکسانی در به دنیا آمدنبوده‌ایم اما چرا او چرخ‌نشین شده است و من این‌گونه و شما و آن دیگریطور دیگر؟ اما هرچه هست او از من فاصله نمی‌گیرد و با آن سلام مبارک نشانداد،که اجتماعی‌تر است. گفتم که حتما از زمانی که بهار را در کنار من دیده،توجهش بیشتر جلبشده است!بهمن در همان چند ثانیه‌ای که سرش را بالا نگه می‌دارد،با چشمان تیزبین خود خیلی چیزها را به حافظه می‌سپارد."