چکیده:
هدف از این پژوهش بررسی تاثیر کانون توجه درونی و بیرونی از طریق بازخورد و دستورالعمل بر یادگیری حفظ تعادل پویا بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، دانشجویان دختر غیرتربیت بدنی دانشگاه شهید بهشتی تهران بودند. انها واحد تربیت بدنی عمومی (1) را در نیمسال دوم سال 89- 1388 اخذ نمودند. 60 دانشجو با میانگین سنی 1.5±21 سال به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آنها به صورت تصادفی بر اساس نوع دستورالعمل توجهی (درونی و بیرونی) و نوع بازخورد توجهی (بیرونی و درونی) به 4 گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون به مدت 3 جلسه و در هر جلسه 15 کوشش 30 ثانیه ای را برای حفظ تعادل روی دستگاه تعادل سنج تمرین کردند. بعد از 48 ساعت در آزمون یادداری و دو ساعت بعد از آزمون یادداری در آزمون انتقال شرکت کردند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد گروه های آزمایشی طی جلسات تمرین پیشرفت کرده اند و عملکرد گروه های بازخورد توجهی درونی و بیرونی بهتر از دو گروه دستورالعمل توجهی بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی برای مقایسه عملکرد 4 گروه در آزمون یادداری تفاوت معنی داری میان عملکرد گروه ها نشان داد. با مقایسه عملکرد گروه ها مشخص شد گروه های بازخورد و دستورالعمل توجهی بیرونی در آزمون یادداری عملکرد بهتری نسبت به گروه های بازخورد و دستورالعمل توجهی درونی دارند. همچنین نتایج تحلیل واریانس عاملی در آزمون انتقال تفاوت معنی داری میان عملکرد 4 گروه آزمایشی نشان داد و گروه بازخورد توجهی بیرونی در آزمون انتقال، عملکرد بهتری نسبت به گروه های دیگر داشت. با توجه به نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می شود هنگام آموزش تکالیف حرکتی از روش های بازخورد و دستورالعمل جهت دهی توجهی بیرونی (توجه به اثر حرکت) به جای توجه درونی (توجه به خود حرکت) استفاده شود.
خلاصه ماشینی:
"برای مثال شیا و ولف 6 (1999)، ولف و همکاران (1998و 2001)، مک نوین و همکاران 7 (2002)، تاتسیکا 8 و ولف (2003) و لندرز 9 و همکاران (2005) با استفاده از انواع متفاوت تکالیف تعادلی Maxwell & Masters Explicit Processing Hypothesis Idiom motor principle of action of James Guidance hypothesis deautonization of skill hypothesis Shea McNevin Totsika Landers (تعادل روی تعادل سنج، راندن پدالو و تعادل روی دیسک بادی) نشان دادند جهتدهی توجه فراگیران به سطح تکیهگاه (توجه بیرونی) از طریق دستورالعمل توجهی نسبت به جهتدهی توجه فراگیران به حرکت پا (توجه درونی) بر اجرا و یادگیری موثرتر است (2،2،13،14،15).
بنابراین پژوهش حاضر در صدد پاسخ به این سوال است که عملکرد و یادگیری آزمودنیهای مبتدی در تکلیف حفظ تعادل پویا (24) بدون آشنایی قبلی، با کدامیک از روشهای ارایه بازخورد یا دستورالعمل توجهی درونی و بیرونی پیشرفت بیشتری میکند.
نتایج تحلیل واریانس با اندازههای تکراری برای عملکرد گروههای آزمایشی طی جلسات تمرین منبع تغییرات جمع مجذورات درجه آزادی میانگین مجذورات ارزش F ارزش P جلسه 927/21 112و 2 964/10 760/9 001/0 گروه 687/100 56 و 3 562/33 728/4 005/0 × جلسهگروه 450/1 112 و 6 242/0 215/0 12/0 در آزمون یادداری نتایج تحلیل واریانس عاملی(گروههای دستورالعمل توجهی درونی و بیرونی )2×(گروههای بازخورد توجهی درونی و بیرونی)2 نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد توجهی درونی و بیرونی با (02/0=Pو 76/5=(28و1)F) معنیدار است (جدول2).
همچنین نتایج تحلیل واریانس عاملی در مرحله انتقال نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد معنیدار است و گروه بازخورد توجهی بیرونی به طور معنیداری عملکرد بهتری نسبت به گروههای دیگر داشتند."