دختری در طوفان ادب و هنر

دختری در طوفان نوشته: بن لوری ترجمه: علی ثابتی‌پور روزی روزگاری دختری توی طوفان گم شده بود. ولی آسمون حسابی تاریک بود و بارون هم تند و بی‌امون. دختره فقط تو یه دایره دور خودش می‌چرخید. تا این که یه‌دفعه دو تا دست بغلش کرد‌ن، دست‌های قوی - بغلش کردن و با خودشون بردنش. دختره که چشم از خواب باز کرد، رو یه تختخواب دراز کشیده بود. تختخواب گرمی بود ـ خیلی گرم ـ کنار یه آتیش پر سر و صدا. پتوها نرم بودن و دختره خشک شده بود. دور و بر اتاق رو نگاه کرد. دختر صدا زد: سلام! کسی این جا نیست؟ سلام! از همون‌جا با یه لبخند آروم و مهربون به دختر نگاه کرد و گفت: حالت بهتره؟ دختره حالش بهتر بود. دختر مدت زیادی با مرد موند تا این که تموم قواش رو به دست آورد. بعد رو کرد به مرد و گفت: به گمونم دیگه وقتشه برم خونه. ولی وقتی رفت جلوی در، دید هنوز داره بارون می‌آد. بارون تموم که نشده بود هیچ، از قبل هم تندتر می‌اومد. این بود که دختره دوباره برگشت تو. اون‌وقت یه روز متوجه کلیدی روی دیوار کنار در شد که بارون رو خاموش و روشن می‌کرد. دختر همون‌جا وایساد و زل زد به روز زیبای بیرون پنجره و بعدش به اون کلید کوچیک معمولی. بعدش برگشت و دوباره رفت تو تختخواب. شب، همون شب، مرد از خواب پرید و گفت: بارون قطع شده؟ خواب دیدم قطع شده. دختر دست‌هاش رو دور گردن مرد گذاشت و گفت: شاید.