گزارش: بازار هنری یا هنر بازاری - به بهانه آرت بازل 2012 - خبر و گزارش

امروز که دراین باره مباحثه می‌کنیم آمار قابل توجهی از آثار ایرانی مطابق با استاندارد متلون فعلی هنر، قادر به حضور در رخ‌دادهای بین‌المللی هستند؛ همچنان که قطعات متعددی از هنر معاصر ایران در عرصة جهانی عرضه شده و با توفیقاتی نیز مواجه بوده‌اند1، منتها بسترهای ضروری این پیشنهاد در اختیار هنر ایرانی قرار ندارد! پیش از پرداختن به آرت‌فر بازل 2012 مجدد به این اصل اصرار دارم که فرهای بین‌المللی مجموعه‌سوق‌هایی هستند که در بستر تجارت فراملیتی به وجود آمده و قرار است دو هدف بنیادی را دنبال کنند؛ اول، بازارسازی میان‌مدت فرهنگی و دوم، جلب توریسم، که باز هم اهداف اقتصادی بلندمدتی را دنبال می‌کنند. اگر برخی مکالمة فرهنگ را به خاطر زمینه‌های ذهنی و تاریخی غیرقابل اجرا می‌دانستند، در بستری مثل هنر، این رؤیا از طریق جلب سرمایة آزاد (در گردش) به شکل عملی در آرت‌فرها قابل پیاده‌سازی شده، تنها به این دلیل که در اقتصاد صرفا افزایش سرمایة معیار ارزش تلقی می‌شود، بدون‌ آن ‌که به مفهم ایدئولوژیک، نژادی، جغرافیایی یا زیستی وقعی بنهند (آشتی ذات‌البین فرهنگی یکی از عمده دلایلی ا‌ست که غرب در ترویج هنر در خاورمیانه پس از 11 سپتامبر دنبال کرده). در بخش استیتمنت نیز گالری‌ها اجازة نمایش یک هنرمند را داشتند که ویدئویی از رکنی حائری‌زاده و چیدمان گروه اسلاو و تاتار تنها آثار ایرانی این بخش محسوب می‌شدند که اولی از طرف گالری وان‌ دن اید دوبی و دیگری از طرف گالری رستر لهستان پیشنهاد شده بود.