قاچاق انسان: از زمینه های ظهور تا ضرورت الحاق به کنوانسیون پالرمو و پروتکل الحاقی مقاله

این سخن، که برده داری سنتی قرون گذشته، به رغم پیشرفت های محیرالعقول بشریت در حوزه های مختلف علوم تجربی، فنی و انسانی و برافراشتگی پرچم حقوق بشر بر بام های بلند سازمان های بین المللی- به ویژه سازمان ملل متحد - در قرن 21 در کسوت قاچاق انسان و به صورت فراملی رخ نموده، دور از واقعیت نیست. معرفی قاچاق انسان و اعضا و جوارح آن به عنوان سودآورترین تجارت سیاه پس از مواد مخدر، موید گستره ی انکارناپذیر این واقعه ی شوم در سراسر گیتی است. چندان که شناعت و قبح بین المللی این پدیده، منجر به تلاش های گسترده در سطح جهان در زمینه پیشگیری و سرکوب قاچاق انسان گردیده که از جمله ی مهم ترین آنها، تصویب کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرایم سازمان یافته ی فراملی سال 2000 (پالرمو) و پروتکل های الحاقی آن است که متعاقب آن کشورهای مختلف جهان، چه آنهایی که ملحق به کنوانسیون شده اند و چه آن دسته که مانند جمهوری اسلامی ایران تاکنون ملحق نشده اند، اقدام به جرم انگاری این رویداد تلخ نموده اند، تا بدین سان، گام موثری در راستای دفاع از کرامت و شرافت انسانی برداشته باشند. گرچه تصویب قانون مبارزه با قاچاق انسان در سال 1383، مجاهدتی ارزنده برای همنوایی با جامعه ی جهانی و اهتمام به وجاهت و کرامت انسانی است، لکن به دلیل فقدان پیش بینی اقدامات پیشینی وپسینی و ملحوظ نکردن مکانسیم های ترمیمی، حاوی خلاها و نواقص غیرقابل اغماضی است که بیان آنها به شیوه ی توصیفی و تحلیلی، وظیفه ی اساسی این نوشتار است.