چکیده:
پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش پایبندی مذهبی زوجین بهعنوان یکی از عوامل مؤثر در رضامندی زناشویی انجام شده است. این پژوهش از نوع پژوهشهای همبستگی میباشد و به روش پسرویدادی انجام شده است. بدینمنظور، 116 زوج از دانشجویان دانشگاه بجنورد و دانشپژوهان مؤسسه امام خمینی(، که حداقل یکسال از زندگی مشترک آنها گذشته بود، با استفاده از پرسشنامههای رضایت زناشویی اسلامی و پایبندی مذهبی مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل دادهها نشان میدهد که زوجین هر دو پایبند به مذهب، نسبت به زوجینی که فقط یکی از آنها پایبند به مذهب بود، از رضامندی زناشویی بیشتری برخوردار بودند و آنها نیز از زوجین هر دو ناپایبند به مذهب بیشتر از زندگی زناشویی خود رضایت داشتند. بنابراین، میتوان گفت: پایبندی به مذهب از عواملی است که در رضامندی زناشویی نقشی معنادار دارد.
The present research was conducted with the aim of investigating the role of spouses' religious commitment as an influential factor in marital satisfaction. To this end، 116 spouses from the students of Bujnoord University and from Imam Khomeini Institute who had been married for more than one year were chosen for this research in which the questionnaires of Islamic marital satisfaction and religious commitment were used. The data analysis indicates that the marital satisfaction in the case when both spouses are committed to religion، the marital satisfaction is higher than when only one of them is committed to religion and the marital satisfaction in the case when one of them is committed to religion is higher than when neither of them is committed to religion. Therefore، it can be said that commitment to religion has a significant role in marital satisfaction.
خلاصه ماشینی:
"خوشبختی زناشویی زمانی تحقق مییابد که زن و شوهر ارتباط خوبی با مبدأ داشته و برای معاد خود نیز کار نیک انجام دهند و پایبند به احکام و دستورات الهی باشند، نه اینکه مسائل زندگی آنقدر آنها را سرگرم کند که از یاد خداوند غافل شوند (منافقون: 9) و یا به خاطر، خانواده از رعایت وظایف دینی فاصله بگیرند (تمیمی آمدی، 1366، ص 186).
توجه به این مفاهیم و ملاحظه نتایج پژوهشهای انجامشده، نقش تقیدات مذهبی را در رضایت و سازگاری زناشویی مورد تأیید قرار میدهد؛ تقیداتی که در این پژوهشها مورد بررسی قرار گرفتهاند عبارتند از: اقامه نماز، روزه، تلاوت قرآن، اهتمام به نماز، شرکت در نماز جماعت و جمعه، انجام امر به معروف و نهی از منکر، انجام واجبات دینی از روی علاقه، نوع پوشش، گرایش به مد روز، رعایت حد در پوشش، ارتباط با نامحرم، توجه به مادیات، اعتقاد به پول بهعنوان حلال همة مشکلات، اعتماد به مذهب بهعنوان کلید خوشبختی، میزان توکل به خدا برای حل مشکلات زندگی.
ماهونی و دیگران بعد از بررسی تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که عمل به باورهای دینی موجب افزایش مشارکت کلامی، افزایش میزان شادکامی، کاهش چشمگیر پرخاشگری کلامی و تعارضها و اختلافات زناشویی شده و در نهایت، سبب فزونی رضایتمندی زناشویی گردیده است (Mahoney & Others, 1999, p.
همچنین براساس نتایج پژوهش روشن شد که همانندی زوجین در پایبندی مذهبی بر سطح رضایت زناشویی تأثیرگذار بوده است که در این زمینه تحقیقات دیگری نیز انجام شده است."