Abstract:
روابط مصر و اسرائیل از زمان تشکیل دولت اسرائیل در سال 1948 همواره با فراز و فرودهای متعددی روبهرو بوده است. طی سالها، مصر رهبری جهان عرب را در رابطه با منازعه اسرائیل و فلسطینیان بر عهده داشته و همین مسئله بر اهمیت این کشور برای اسرائیل در خاورمیانه افزوده است. در دوره طولانی ریاست جمهوری حسنی مبارک، روابط مصر و اسرائیل در زمینههای سیاسی، اقتصادی و امنیتی گسترش یافت. پس از گسترش موج اعتراضات سیاسی و اجتماعی در کشورهای عربی، موسوم به بهار عربی از سال 2011 به بعد و با آغاز اعتراضات گسترده مردمی در مصر، حسنی مبارک از صحنه سیاست داخلی این کشور کنار رفت و در اولین انتخابات ریاست جمهوری پس از بهار عربی، اخوانالمسلمین بهعنوان باسابقهترین گروه اسلامگرای مصر این منصب را در اختیار گرفت. با توجه به اینکه سیاست خارجی هر کشور در راستای سیاست داخلی آن تنظیم میشود، به قدرت رسیدن اخوانالمسلمین طبیعتا سیاست خارجی مصر را بهطور عام و رابطه دوجانبه با اسرائیل را بهطور خاص تحت تأثیر قرار خواهد داد. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر به قدرت رسیدن اخوانالمسلمین بر روابط دوجانبه این کشور با اسرائیل و آینده روابط دو کشور در چهارچوب نظریه سازهانگاری است.
Machine summary:
پس از گسترش موج اعتراضات سیاسی و اجتماعی در کشورهای عربی ، موسوم به بهار عربی از سال ٢٠١١ به بعد و با آغاز اعتراضات گسترده مردمی در مصر، حسنی مبارک از صحنه سیاست داخلی این کشور کنار رفت و در اولین انتخابات ریاست جمهوری پس از بهار عربی ، اخوانالمسلمین به عنوان باسابقه ترین گروه اسلامگرای مصر این منصب را در اختیار گرفت .
با توجه به اینکه تحولات پس از سقوط حسنی مبارک می تواند سرآغاز دوره جدیدی در روابط مصر و اسرائیل باشد این پژوهش درصدد بررسی تحولات روابط دوجانبه دو کشور و آینده روابط آن ها با تأکید بر نقش و نفوذ اخوانالمسلمین در سیاست مصر است .
به دلیل آنکه روابط مصر و اسرائیل در دوران حسنی مبارک مورد حساسیت و انتقاد نیروهای سیاسی و افکار عمومی مصر بوده است به نظر می رسد با تغییر سیاستمداران مصری، دیدگاه و رفتار سیاست خارجی و رفتار بین المللی آنها نیز در جهت اهداف و منافع جدید تغییر خواهد کرد و روابط دوجانبه تحت تأثیر دیدگاههای اخوانالمسلمین بازتعریف خواهد شد.
پس از کمپ دیوید، مصر سال ها به عنوان نقش میانجی برای بهبود و برقراری صلح میان سازمان آزادیبخش فلسطین و اسرائیل تلاش کرد و درواقع قبل از ١٣ سپتامبر ١٩٩٣ که قرارداد غزه ـ اریحا امضا شد هیچ کشور عربی بجز مصر با اسرائیل روابط دیپلماتیک و رسمی نداشته است .
(احمدی و بیدالله خانی ، ١٣٩١: ٥٥-٥٧) بنابراین ، یکی از دغدغه های اصلی اسرائیل پس از بهار عربی روابط دوجانبه اش با مصر است و به قدرت رسیدن اخوانالمسلمین و حاکم شدن گرایش های آنان بر دستگاه سیاست خارجی مصر تهدیدی برای این کشور محسوب می شود.