چکیده:
سیاستگذاری رسانه ای مجموعه ای از اصول و هنجارهاست که برای راهبری رفتار نظام های رسانه ای تدوین میشود. این سیاستگذاری، کاربردهای عملی، محدود و فوری نیز دارد اما در اصل ، عملی بنیادی و وسیع است . سیاستگذاریها، در متن برداشت عمومی جامعه از ارتباطات شکل میگیرند و از ایدئولوژیهای سیاسی، شرایط اجتماعی و اقتصادی کشور و ارزش هایی که زیر بنای آن را تشکیل میدهند، ناشی میشوند و میکوشند این ارزش ها را با نیازهای واقعی و آینده نگریهای رسانه ای مربوط سازند. به هر حال باید توجه داشت بدون شناخت سیاستگذاری عمومی و مراحل مختلف آن که در حیطه دولت صورت میگیرد، نمیتوان درباره سیاستگذاری رسانه ای صحبت کرد. بیتردید سیاستگذاری رسانه ای در مقایسه با سیاستگذاری عمومی، از قدمت کمتری برخوردار است و به همین دلیل ، مطالعه سیاستگذاری عمومی میتواند در این راه به ما کمک کند. در پژوهش حاضر نیز ابتدا، سیاستگذاری عمومی، تشریح و سپس ، سیاستگذاری رسانه ای بررسی میشود.
خلاصه ماشینی:
اما با وجود اهمیت روزافزون این امر، هنوز راه اندازی و توسعه سیاست گذاری عمومی، به طور جدی در دستور کار نظام آموزش عالی ایران قرار نگرفته است و تنها دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران ، سیاست گذاری عمومی را از سال ١٣٧٩ در قالب گرایشی با عنوان «مطالعات ایران و سیاست گذاری» برای علاقه مندان به این رشته ، در مقطع کارشناسی ارشد پایه گذاری کرده است .
رشته سیاست گذاری عمومی همراه با مطالعه کاربردی، عملی و تجربی عملکرد دولتمردان ، زمینه را برای ایجاد ارتباط میان علوم سیاسی و دیگر رشته های اصلی علوم اجتماعی مانند اقتصاد، جامعه شناسی، تاریخ ارتباطات و حتی فلسفه و قوم شناسی برای شناخت و بهبود خط مشیها و سیاست گذاریها فراهم میسازد.
1. Jones ارائه دهندگان راه حل ها به طور معمول به حوزه های زیر تعلق دارند: الف ) قوه مجریه ب ) قوه مقننه ج ) بخش خصوصی (وحید، ١٣٨٣: ٣٢) در مرحله ارائه راه حل ها، اغلب ، بازیگران دست به ساده سازیمشکل میزنند و تمایل به تغییرات تدریجی دارند ضمن اینکه لازم است انجام پذیر بودن خط مشی انتخاب شده نیز مورد توجه قرار گیرد.
یعنی اگر جمعیت باسواد و تحصیلکرده کشور، طی دو دهه اخیر، حدود سه برابر شده است ، اگر تعداد شبکه های صداوسیما رشد بیسابقه ای داشته است ، اگر تولید کتاب و سایر محصولات فرهنگی چند برابر شده و رشد و توسعه قابل توجهی یافته است ، سیاست گذاری و برنامه ریزیهای مطبوعات و دیگر رسانه ها نیز باید با همین تناسب تدوین شود و در دستور کار قرار گیرد (قاضیان ، ١٣٧٩).
Deleau Michel (dir), Evaluer Les Politiques:Methods, Deontologie, Organization, Paris, la Documentation Francaise, 1996.