چکیده:
هرگونه چالشی که در برهه ای خاص متوجه جامعه ای شود، در اصطلاح درقالب بحران جای میگیرد. مدیریت موقعیت بحران ، دست کم در پنجاه سال اخیر، به عنوان راهبردی کاربردی و کلاسیک برای خاموش کردن انتقاد در رسانه ها کاربرد داشته است و انتظار میرود رسانه نیز آن را بپذیرد و با آن همگام شود. البته نمیتوان ادعا کرد تمام بحران ها رسانه ای هستند، اما بسیاری از آنها از طریق رسانه ها ایجاد میشوند. به طور کلی کارکرد امنیتی رسانه ها در جامعه کنونی، اهمیت غیرقابل انکار یافته و شرایط خاص ملی، منطقه ای و جهانی و پیچیدگی اوضاع سیاسی، بر اهمیت این کارکرد افزوده است . رسانه ها، به دلیل وابستگیهای ایدئولوژیک و حزبی خود از زوایای فکری مختلفی به تحولات جامعه مینگرند و در انعکاس و برجسته سازی این تحولات و رویدادها، به شیوه های مختلف عمل میکنند. در این مقاله ، به تهدیدهای رسانه ای (البته با تاکید بر رسانه های غرب ) و بحران های حاصل از آن و نحوه مدیریت این بحران ها پرداخته شده است .
خلاصه ماشینی:
امروزه رسانه ها به ابزار مهمی در دست دشمنان تبدیل شده اند تا از این طریق امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران را تهدید کنند و با ایجاد بحران های مختلف ، به منازعات داخلی نیز دامن بزنند.
منش أ بحران میتواند حمله ناگهانی، آغاز جنگ ، کودتا، سقوط یک دولت ، احتمال بروز روزافزون ناآرامیها و شورش ، تظاهرات خشونت آمیز خیابانی، خیزش های اجتماعی، ترور چهره های سرشناس سیاسی، ناکامی اقتصادی در سطح وسیع ، سقوط هواپیما یا غرق شدن کشتی، فجایع زیست محیطی، آلودگی ناشی از انرژی هسته ای و موضوعاتی نظیر آن باشد، اما در این مقاله ، زمینه بحران زا، فعالیت ها و اقدامات رسانه ای بیگانه برای ایجاد بحران است .
این گونه است که مواجه کردن نظام های سیاسی با بحران مشروعیت و مقبولیت در افکار عمومی، مورد تردید قرار دادن کارآمدی آنان ، بیاعتماد ساختن مردم به مس ئولان و رسانه های خودی و اختلال در نظام ارتباطی دولت ـ ملت از شیوه های رایج و جدید براندازی شناخته میشود (فلاح شریف ، ١٣٨٤).
ز جمع بندی شیوه های رسانه ای برای اقناع و تأثیرگذاری بر افکار عمومیروشن میشود رسانه ها خود را حدواسط بین پدیده ها و واقعیات و مردم قرار میدهند وبا ایجاد احساس غیرواقعی و مدیریت ادراک و تغییر و هدایت نگرش ها، بر عملکرد وواکنش مخاطبان خود تأثیر میگذارند (نمودار ١) و این فرایند میتواند به ایجاد تهدید یا خلق فرصتایز سوی رسانه ها بینجامد (ساری، ١٣٨٥، صص ٢٧ـ٢٤).