چکیده:
زمینه و هدف: واکنش مقتضی نسبت به بزهکاری کودکان و نوجوانان یکی از دغدغه های اساسی و مهم در هر نظام کیفری است که در این میان واکنش مقامات پلیس نقش تعیین کننده ای دارد، یعنی واکنش مقامات پلیس از یک سو می تواند موجب معایبی همچون برچسب خوردن و تکرار جرم و از سوی دیگر از طریق ایجاد شرمساری بازپذیرکننده باعث اصلاح و بازگشت به جامعه شود، در این زمینه هرچند پژوهش هایی در مورد بزهکاری کودکان و نوجوانان انجام گرفته است اما با این رویکرد که چگونه واکنش ماموران پلیس در راه اصلاح و بازگشت به جامعه یا تباهی آینده کودک و نوجوان بزهکار تاثیرگذار است، پژوهشی صورت نگرفته است، بنابراین با هدف تبیین کارکرد پلیس سنتی و ترمیمی در ایجاد شرمساری بازپذیرکننده و بازگشت کودکان و نوجوانان بزهکار به جامعه به موضوع پرداخته شده است.
روش: این مقاله از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت به روش تحلیل محتوا به موضوع پرداخته و اطلاعات لازم به شیوه اسنادی و کتابخانه ای از کتب حقوقی و جرم شناسی، مجلات علمی، رساله ها، پایان نامه ها و قوانین و مقرارت جاری ایران و سایر کشورها جمع آوری شده و در نهایت با استفاده از نتایج حاصل از پژوهش ها در سایر کشورها به ارائه راهکارهایی برای ایفای نقش پلیس در شرمساری بازپذیرکننده کودک و نوجوان بزهکار پرداخته شد.
یافته ها و نتایج: نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که پلیس ترمیمی با اختیاراتی که می تواند داشته باشد (مانند قضازدایی) از طریق ایجاد شرمساری از ورود کودک و نوجوان بزهکار به فرآیند رسمی رسیدگی جلوگیری و آنان را به جامعه باز می گرداند درحالی که پلیس سنتی با اقدامات سرکوب گرانه خود و ورود کودک و نوجوان بزهکار به فرآیند رسمی رسیدگی موجب شرمساری برچسب زننده و در نهایت تباهی آینده کودک و قرار گرفتن در مسیر بزهکاری می شود.
خلاصه ماشینی:
com مقدمه و بیان مسئله افزایش جرایم ارتکابی توسط کودکان و نوجوانان توجه زیادی را به خود جلـب کـرده اسـت تلاش برای مقابله بـا جـرایم نوجوانـان سـاختارهای متفـاوتی را مـنعکس مـینمایـد محققـان و پژوهشگران به موضوع بزهکاری کودکان و نوجوانان از جنبه های مختلف توجه کرده اند اما از این دیدگاه که رفتار پلیس میتواند نقش مهمی در آینـده کـودک و نوجـوان بزهکـار داشـته باشد مورد توجه و تدقیق قرار نگرفته است ، بدین منظور در زمینه چگونگی واکـنش پلـیس در برخورد با بزهکاری کودکان و نوجوانان ابهاماتی مطرح می شـود ازجملـه اینکـه ایـا شرمسـاری کودکان از طریق نظام رسمی رسیدگی از نوع بازپذیرکننده و تاثیرگذار است یا از نوع مخرب و برچسب زننده ؟ آیا شرمساری کودکان از طریق نظام رسمی رسیدگی در تکـرار جـرم آنـان تاثیرگذار است ؟ آیا واکنش ماموران آموزش دیـده از طریـق اختیـاراتی کـه بـرای قضـازدایی دارند در پیشگیری از تکرار جرم مـوثر اسـت ؟ چگونـه پلـیس مـیتوانـد از برچسـب خـوردن کودک بزهکار جلوگیری کند؟ اهمیت این مسائل به حدی است که چنان چه به این پرسش ها پاسخ داده نشود از بکـارگیری اقدامات جدیدی که می تواند نقش بسـزایی در آینـده کودکـان بزهکـار و بازگشـت آنـان بـه جامعه دارد تغافل کنیم آینده آنها و جامعه را با تکرار جرم به نابسامانی کشـانده ایـم ، در حـالی که کشورهای دیگر با رویکرد ترمیمی در اقدامات پلیس و شرمساری بازپذیرکننده کودکان و نوجوانان از آثار مثبت آن بهره منـد شـده انـد.