چکیده:
در اسلام برای حفظ تن و رسیدگی به آن به عنوان ابزار تعالی روح، برنامه هایی ارائه شده است. بنابراین مسلمانان بدن را امانت الهی می دانند و حفظ و مراقبت از آن را واجب می شمارند. از نظر اسلام، بدن قداست دارد. از اینرو، قتل نفس و صدمه زدن به بدن حتی هنگام سخت ترین مصیبت و اندوه حرام و در حد شرک است. دین مبین اسلام درباره ی بیماری و شیوه های درمان آن که یکی از امور مبتلا به بشر در طول تاریخ بوده است دستوراتی را مطرح نموده است. شخص بیمار در اسلام دارای حقوق و تکالیفی است.انسان ازجایگاه والایی در دین اسلام برخوردار است. او دارای حقوقی است ولو اینکه بیمار باشد و درعین حال مکلف است.او باید در دوران بیماری دستوراتی را انجام دهد و مانند دوران تندرستی شکر الهی را به جا آورد و بر بیماری شکیبایی ورزد. اما همین تکلیف وی دارای اجر و پاداش است حتی افرادی که با بیماران در تعامل احترام گونه ای قرار گیرند دارای ثواب خواهند بود. دین اسلام هیچ گاه به بیمار از منظر افراد ضعیف و سست ننگریسته است. چه بسا به افراد بیمار با دیدی سراسر امید برای بهبود روند درمان انها دستوراتی را مقدر نموده است.
خلاصه ماشینی:
(جوادي املي،١٣٩٢: ٢٨٨) در حديث آمده است : " کل المسلم علي المسلم حرام دمه و ماله و عرضه "( ورام ، ١/ ١١٥؛ جبعي عاملي، ١٣٩٠: ٦/ ٢) بسياري از تکاليف و احکام شرعي در اسلام مثل تحريم قتل نفس (سوره نسا آيه ٩٣؛ سوره مائده ، آيه ٣٢، انعام ، آيه ١٥١؛ سوره فرقان ، آيه ٦٨) حرمت انتحار و خودکشي، (سور نسا، آيه ٢٩ و ٣٠) حرام بودن اذن به قتل ، تحريم قتل جنين ، وجوب حفظ جان و حرمت نفس ، براي حفظ حيات و در راستاي حق حيات انسان وضع شده اند، بنابراين هم بر شخص و هم بر حاکمان اسلامي واجب است که زندگي انسان و اساسي ترين حق او را حفظ کرده و آن را به خطر نيندازند؛ و اين همان چيزي است که قوانين حقوقي در عرف بين الملل نيز به آن توجه کرده است ؛ اما آنچه را که اسلام در نظر دارد و آن را در تشريع خود لحاظ کرده بسيار دقيق تر از آن است که در قوانين جهاني با اعلاميه هاي بين المللي آمده است و آن حق حيات طيبه و کريمه است ؛ زيرا حق او بسي وسيع تر از حيات مادي است و حق دارد در جهت معنوي کمالاتي را تحصيل و حيات معقول و وحياني خويش را در مسير انسانيت ارتقا بخشد.