چکیده:
یکی از اصول بنیادین در حقوق کیفری، اصل قانونی بودن جرائم و مجازات ها است. جرائم، مجازات ها و کیفیات آن ها در لوای اصل فوق می بایست از قبل پیش بینی شده باشد. قانونگذاری های متفاوت، این اصل را یا در قوانین جزایی یا در قوانین اساسی و یا همچون حقوق ما در هر دو گنجانیده اند. در پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی موردی جرم بودن یا نبودن روزه خواری در دایره اصل مذکور می پردازیم. دین مبین اسلام، با آوردن قاعده قبح عقاب بلابیان بر اصل قانونی بودن جرائم و مجازات ها صحه گذاشته است و قضات در احکام صادره باید چنین اصلی را مدنظر قرار داده و رفتاری را که در قوانین جرم تلقی نشده است را نمی توانند مورد حکم قرار دهند و تفسیر قضات هم باید در چهارچوب اصل مذکور باشد و رفتاری همچون روزه خواری در ملاءعام هر چند دارای قبح اخلاقی است اما تا زمانی که به صراحت در قوانین جرم انگاری نشده باشد، نمی توان با تفسیر ماده 638 کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) مصوب ۱۳۷۵ که از واژه ها و عبارات مبهم بهره برده است چنین رفتاری را جرم انگاشت و مجازات در نظر گرفت. چرا که فعل و ترک فعل انسان هر اندازه نکوهیده و برای نظام اجتماعی زیان آور باشد، مادامی که در قانون حکمی برای آن پیش بینی نشده است، قابل مجازات نیست. به بیان دیگر، مادامی که قانونگذار فعل یا ترک فعل را جرم نشناسد و کیفری برای آن تعیین نکند، افعال انسان مباح است.
One of the basic principles in criminal law is the principle of legality of crimes and punishments. Crimes, punishments and their qualities under the above principle must be foreseen. Different legislatures have incorporated this principle into either criminal law, constitutions, or our rights. In the present study, with a descriptive-analytical method and using library sources, we investigate the case of fasting or not in the scope of the mentioned principle. The religion of Islam, by bringing the rule of ugliness of the eagle of Balabian, has confirmed the principle of legality of crimes and punishments, and judges should consider such a principle in their rulings, and behavior that is not considered a crime in the law can not be ruled and interpreted. Judges must also be within the framework of the principle, and behavior such as fasting in public, although morally ugly, but until explicitly criminalized in the law, can not be interpreted by Article 638 of the Islamic Penal Code approved in 1996, which is made of words and phrases Vague took advantage of such behavior and criminalized it. Because human actions and omissions, no matter how reprehensible and harmful to the social system, are not punishable as long as there is no provision for it in the law. In other words, human actions are permissible as long as the legislator does not criminalize the act or omission of the act and does not prescribe a punishment for it.
خلاصه ماشینی:
دين مبين اسلام ، با آوردن قاعده قبح عقاب بلابيان بر اصل قانوني بودن جرائم و مجازات ها صحه گذاشته است و قضات در احکام صادره بايد چنين اصلي را مدنظر قرار داده و رفتاري را که در قوانين جرم تلقي نشده است را نمي توانند مورد حکم قرار دهند و تفسير قضات هم بايد در چهارچوب اصل مذکور باشد و رفتاري همچون روزه خواري در ملاءعام هرچند داراي قبح اخلاقي است اما تا زماني که به صراحت در قوانين جرم انگاري نشده باشد، نمي توان با تفسير ماده ٦٣٨ کتاب پنجم قانون مجازات اسلامي (تعزيرات ) مصوب ١٣٧٥ که از واژه ها و عبارات مبهم بهره برده است چنين رفتاري را جرم انگاشت و مجازات در نظر گرفت .
دادگاه با عنايت به جميع اوراق و محتويات پرونده ، خصوصا گزارش مرجع انتظامي و اظهـارات متهم موصوف ، انتساب بزه معنونه به متهم موصوف را محرز و مسـلم دانسـته و مسـتندا بـه مـاده ٦٣٨ قـانون مجـازات ١-٣- موضوع راي مجازات کردن رفتار روزه خواري در ملاءعام با استناد به ماده ٦٣٨ کتاب پنجم قانون مجازات اسلامي (تعزيرات ) مصوب ١٣٧٥ است ، در حالي که ماده مذکور از دو بند تشکيل شده است ، بند اول «هر کس علنا در انظار و اماکن عمومي و معابر تظاهر به عمل حرامي نمايد، علاوه بر کيفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه يا تا (٧٤) ضربه شلاق محکوم ميگردد» و بند دوم «در صورتي که مرتکب عملي شود که نفس آن عمل داراي کيفر نميباشد ولي عفت عمومي را جريحه دار نمايد فقط به حبس از ده روز تا دو ماه يا تا (٧٤) ضربه شلاق محکوم خواهد شد.