خلاصة:
موفقیت در عملکرد ورزشی با عوامل متعددی در ارتباط است که تمرین یک بخش اصلی آن محسوب می شود. با توجه به این که نوع تمرین یکی از عوامل اصلی موفقیت دررشته های ورزشی می باشد و از آن جایی که نقش تمرینات مقاومتی به ویژه روش تناوبی بر عملکرد استقامتی تا حدی ناشناخته است هدف از انجام این تحقیق تعیین تاثیر برنامه های تداومی و تناوبی ، هوازی و مقاومتی بر کارآیی حرکتی دوندگان تمرین کرده استقامتی بود. برای این منظور بیست و چهار دونده (١ تا ٣ سال سابقه تمرین استقامتی ) که زمان اجرای دوی ٣٠٠٠ متر آن ها بین ٠٧: ٩ تا ٣٩ : ٩ دقیقه بود به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. قبل از پیش آزمون ، آزمودنی ها برای آشنایی با محیط آزمایشگاه ، روش کار با گاز آنالایزر، دویدن روی تردمیل و تمرین مقاومتی به روش دایره ای به آزمایشگاه و سالن وزنه مراجعه کردند. از آزمودنی ها خواسته شد حداقل دو روز پیش از انجام پیش آزمون از هر گونه فعالیت بدنی شدید خودداری و رژیم غذایی خود را در فرم های یادآمد غذایی ثبت کنند تا به هنگام پس آزمون تکرار شود. آزمودنی ها به منظور اندازه گیری vVOmax٢،Tmax ، اندازه گیری یک تکرار بیشینه ، سطح فعالیت الکتریکی عضله دو قلو و زمان اجرای ٣٠٠٠ متر در آزمون ها شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس رکورد دوی ٣٠٠٠ متر به گروه های قوی تا ضعیف تقسیم بندی شدند و بصورت تصادفی در چهار گروه تمرینی قرار گرفتند. برنامه تمرینی ورزشکاران بر اساس روش های تمرینی موجود به چهار گروه تمرینات تداومی و تناوبی ، هوازی (درصدی از vVOmax٢ و Tmax) و مقاومتی (درصدی از یک تکرار بیشینه و سرعت اجرا) تقسیم بندی گردید. ورزشکاران ، پنج جلسه در هفته و به مدت هشت هفته در تمرینات حضور یافتند. در انتهای چهار هفته ، میان آزمون و پس از هشت هفته ، پس آزمون به عمل آمد. از آزمون کالموگروف - اسمیرنوف ، آنالیز واریانس مولتی فاکتوریال وهمچنین آزمون تعقیبی توکی استفاده گردید. سطح معنی داری آزمون های آماری نیز ٠٥ / ٠ > p در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اگر چه تمام برنامه های تمرینی تداومی و تناوبی ، هوازی و مقاومتی سبب کاهش عملکرد ٣٠٠٠ متر، افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی (EMGvVOmax٢ وEMGMVC) و بهبود کارآیی حرکتی (نسبت EMGvVOmax٢ به EMGMVC) در مدت زمان چهار هفته و در مجموع هشت هفته تمرین گردیدند ولی تمرینات تناوبی هوازی - تناوبی مقاومتی پیشرفت بیشتری را در این متغیرها به نسبت سایر روش های تمرینی ایجاد کرد. با توجه به اینکه این تحقیق اولین تحقیقی است که به بررسی اثر تمرینات مقاومتی تناوبی پرداخته و تحقیق مشابه با آن یافت نگردید اما نتایج در مقایسه با سایر تحقیقات صورت گرفته نشان داد که تمرینات مقاومتی و هوازی تناوبی احتمالا از طریق تنظیم دخالت متابولیسم هوازی و غیر هوازی ، بهبود ظرفیت هوازی ، افزایش VOmax٢، افزایش ظهور تارهای کند انقباض ، افزایش دانسیته مویرگی و میتوکندریایی ، افزایش فعالیت آنزیم های اکسیداتیو، افزایش آستانه بی هوازی ، بهبود در کارآیی حرکتی ، افزایش در زمان رسیدن به خستگی و فراخوانی واحد های حرکتی بزرگتر و بیشتر سبب بهبود عملکرد استقامتی می گردند که در این تحقیق بهبود کارآیی حرکتی (کاهش نسبت EMGvVOmax٢ به EMGMVC)و فراخوانی واحد های حرکتی بزرگتر و بیشتر(EMGvVOmax٢ وEMGMVC) و متعاقب آن بهبود زمان عملکرد ٣٠٠٠ متر دوندگان از طریق چهار و هشت هفته تمرین تناوبی هوازی و مقاومتی نشان داده شد.
Many factors correlate with successful sport performance and training is the most
important factor among them. The method of training describes the amount of
success in all sport events and in this field the effect of interval resistance training on
endurance performance is unknown. The purpose of this study was to determine the
effect of interval and continues aerobic and resistance training on
electromyogrophical indices in well trained athlete. For this reason twenty four
runners voluntarily took part in this study with 1 to 3 years training background and
with 9.07 to 9.38 minutes time for 3-km run test. Before starting training program
and pre-test subjects used treadmill and gas analyzer and also took part in circuit
resistance training to familiar with lab and gym programs. Subjects forbidden to take
part in high intensity training two days before pre-test and asked them to memorize
the diet to repeat it before post-test. vVO2max, Tmax, one repetition maximum
(1RM), calf EMG and 3000 meter run test were assessed during four days. Subjects
were divided into four groups randomly on the bases of time of 3-km run test. The
training program was consisted of interval and continuous, aerobic and resistance
training. In aerobic training program the percentage of vVO2max and Tmax and in
resistance training program, 1RM and velocity of movement were used. All subjects
undertook resistance and aerobic training (3 days aerobic and 2 days resistance
training) for 8 weeks. for statistical analysis the kolmogroph-esmirnoph, mix Anova,
and tuky test were used (p≤.05) The results shows that however all of continuous
and interval, aerobic and resistance training decrease the time of 3000 meters run
test, increase motor unit recruitment (EMGvVO2max, EMGMVC) and improve running
economy ( the ratio between EMGvVO2max and EMGMVC) during the first 4 weeks
and after 8 weeks of training, but the interval aerobic – interval resistance training is
the most useful training compare to other methods of training. However it’s the first
research that determine the effect of interval aerobic and resistance training on
endurance indices and the time of 3000 meters, we have no similar studies to
compare with, but the results of other research shows that interval training probably
through regulation of aerobic and anaerobic metabolism, increase lactate threshold,
increaseVO2max, increase contribution of slow twitch fiber, improve running
economy, increase capillary and mitochondrial density and oxidative enzyme and
recruit more/ bigger motor units can improve the performance of 3000 meters during
4 and 8 weeks of interval aerobic and resistance training.
ملخص الجهاز:
تأثیر برنامه های تمرینی تداومی و تناوبی ، هوازی و مقاومتی بر کارآیی حرکتی دوندگان مرد تمرین کرده استقامتی پژمان معتمدی *، حمید رجبی **، اسماعیل ابراهیمی *** * استادیار دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم ** دانشیار دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم *** استاد دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران تاریخ دریافت مقاله : ٨٨/١٠ تاریخ پذیرش مقاله : ٨٨/١١ چکیده موفقیت در عملکرد ورزشی با عوامل متعددی در ارتباط است که تمرین یک بخش اصلی آن محسوب می شود.
نتایج نشان داد که اگر چه تمام برنامه های تمرینی تداومی و تناوبی ، هوازی و مقاومتی سبب کاهش عملکرد ٣٠٠٠ متر، افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی (EMGvVOmax٢ وEMGMVC) و بهبود کارآیی حرکتی (نسبت EMGvVOmax٢ به EMGMVC) در مدت زمان چهار هفته و در مجموع هشت هفته تمرین گردیدند ولی تمرینات تناوبی هوازی - تناوبی مقاومتی پیشرفت بیشتری را در این متغیرها به نسبت سایر روش های تمرینی ایجاد کرد.
022 بین گروهی *(A)D(٤ هفته اول ) *(C)B,D ,*A)B,D((٤ هفته دوم ) *(A)B,C,D(٨ هفته ) * نشانه اختلاف معنی دار بین گروه ها(٠/٠٥≥ P ) بحث و نتیجه گیری هدف از انجام این تحقیق تعیین تاثیر برنامه های تداومی و تناوبی ، هوازی و مقاومتی بـر کـارآیی حرکتـی دوندگان تمرین کرده استقامتی بود.
علاوه بر این در مجموع هشت هفته تمرینی ، تلفیق تمرینات تناوبی هوازی و مقاومتی سـبب ایجـاد اختلاف معنی داری در زمان عملکرد ٣٠٠٠ متر به نسبت سایر روش هـای تمرینـی شـد.