خلاصة:
در این نوشتار، فرضیة قیصر امین پور دربارة بازگشت شـعرا بـه کـودکی در اشـعار سهراب سپهری ، از شاعران بزرگ معاصر، به بوتة آزمایش گذاشته می شود. امین پور در شعر و کودکی با استناد به برخی نقطه نظرهای «ژان پیاژه »، روان شناس معـروف سوئیسی ، در اثبات این مطلب می کوشد که شعر نوعی بازگشت به کودکی اسـت . او در کتابش ، پس از بیان و توضیح مراحل تحول شناخت کودک از دیدگاه پیاژه و شرح ویژگی های عمدة تفکر و رفتار کودک ، نمونه هایی از اشـعار شـاعران عصـر گذشته و معاصر را ذکر کرده ویژگی های تفکر کودکانه را در آن ها بازمی کاود. این نوشتة پژوهشی که در آن ، یافته ها بـه شـکل توصـیفی ـ تحلیلـی ارائـه مـی شـود، نشان دهندة آن است که نظریة امین پور دربارة اشعار سهراب سپهری کـاملا صـدق می کند و جلوه های گوناگون و شاعرانة کودکی در سروده های ایـن شـاعر معاصـر به وضوح مشاهده می شود.
ملخص الجهاز:
"این نوشتة پژوهشی که در آن ، یافته ها بـه شـکل توصـیفی ـ تحلیلـی ارائـه مـی شـود، نشان دهندة آن است که نظریة امین پور دربارة اشعار سهراب سپهری کـاملا صـدق می کند و جلوه های گوناگون و شاعرانة کودکی در سروده های ایـن شـاعر معاصـر به وضوح مشاهده می شود.
مقدمه قیصر امین پور در کتابی به نام شعر و کودکی ، که نخسـتین بـار در ١٣٨٥ بـه چـاپ رسـیده است ، تلاش می کند با تکیه بر برخی آرا و نظریه های ژان پیاژه دربارة روان شناسـی کـودک نشان دهد که شاعر گاهی در سرودن شعر به کودکی بازمی گردد.
پیاژه نشان داده است که چگونه مفاهیم مربوط به زبـان ، منطـق ، بـازی ، زمان ، فضا، و عدد در کودک تحول می یابـد و فعالیـت هـای ذهنـی ای اسـت کـه بـه نـام «شناخت » طبقه بندی می شود (احدی و بنی جمالی ، ١٣٦٦: ٨٤؛ امین پور، ١٣٨٥: ١٢).
وقتی جنبه های تجسمی شکل بگیرد و وسعت یابد، کودک به مرحله و شرایطی می رسد که می تواند ابزارهای جدیدی را در ذهنش فراهم و تجسم کند (منصور، ١٣٨٨: ١٥٢) و این درست همان کاری است که شاعران به خوبی از عهدة انجام دادن آن برمی آیند: در گشودم : قسمتی از آسمان افتاد در لیوان آب من آب را با آسمان خوردم (سپهری ، ١٣٧٥: ٣٨٠) و مهتاب از پلکان نیلی مشرق فرود آمد پریان می رقصیدند (همان : ٨٠) گاه کودک با تکرار اصوات به بازی تمرینی می پردازد (امین پور، ١٣٨٥: ٢٨)."