خلاصة:
مفهوم بازنمایی نسبتی دیرینه با تعریف هنر دارد. این مفهوم در کهن ترین اندیشه های فلسفی، از عناصر ذاتی هنر دانسته می شد. اما شکل گیری صورت های جدید هنری به تدریج به منسوخ شدن آن منجر گردید. هانس گئورگ گادامر، در قرن بیستم، در حالی دوباره سخن از این نظریه به میان می آورد که بسیاری از نظریه پردازان در جامعیت آن دچار تردید بودند و یا آن را نظریه ای ناکافی برای هنر می دانستند. نوشتار حاضر تلاشی است برای تبیین دریافت گادامر از مفهوم هنر به منزله بازنمایی که با تکیه بر کتاب اصلی وی، حقیقت و روش، صورت گرفته است. در این پژوهش در پی آن بوده ایم تا چرایی طرح این نظریه از سوی گادامر را روشن سازیم و نشان دهیم که وی چگونه با معنای متفاوتی که از مفهوم بازنمایی پیش می نهد آن را از بند نقص های پیشین آزاد می سازد و در توصیف تجربه هنر از پیامدهای سوبژکتیویستی زیبایی شناسی مدرن عبور می کند.
There has always been an enduring relation between art and the concept of representation. In the earliest philosophical contemplations، the concept of representation was taken to be an essential feature of art. However، the advent of new art forms، rendered this theory obsolete. Notwithstanding، Gadamer calls art representational، in the 20th century، when many of art theorists had already conceded to the fact that the theory of art as representation had never been fully comprehensive or took it as insufficient for art. The present paper is an attempt to study Gadamer’s understanding of art as representation، relying on his magnum opus، Truth and Method. The aim of this paper is to give an account of how Gadamer retrieves representation in art and claims the concept of imitation to be sufficient for the theory of art. His attempt results in positing a definition of art beyond subjective consequences of modern aesthetics.
(
, 
, 
)
