دو شعر - مجلة چیستا الأدب والفن

"زنی که شرم و شرافت را... زنی که شرم و شرافت را،به خون خویش عجین دارد به زیر برقع او بنگر،پری پرده نشین دارد. بر این ستیغ که مردان را،چو فرج پشه بریزد پر بلند مرتبه سیمرغی که شعر زیر نگین دارد. در این بساط که زهم و زنگ نشسته چونکه خزه بر سنگ‌ چگونه عرضه کند کالا؟کسی که نافهء چین دارد. جوی به چشم نمی‌آرد،هزار خرمن زرین را به بی‌نیازی او نازم،دو گنج زیر زمین دارد. 1 که گفت در حق سیمین آه،چنین حقایق شیرین را؟ به دار اگرچه رود منصور،به دانچه گفت یقین دارد. 2 اکنون با توام را نیز،- دلشوره‌ایم پای گرفته ست‌ بی‌فرهشی‌1کدام نمی‌رسد از عشق. این ساختار ریختهء چرخان‌ در تنگنای آبی پیراهنت چنین‌ رفتار شعله‌ای ست‌ که با یاد. (1)-در اسطوره‌های آفرینش سرزمینی‌ام،انسان، پای گرفتهء دو بوتهء ریواس است-پروریدهء دستان خاک. دراسطوره‌های سامی،انسان-پای گرفتهء دو تندیسه‌ی گلین است پروریدهء دستان خداوندگاری که‌ نه بر زمین."