"«سیروس ابراهیم زاده»این نمایش را خود نوشته و کارگردانی کرده است و به گمان من نه به عنوان نمایشنامه‌نویس که به خاطر شیوه‌ای که برای اجرا آن در صحنه به کار گرفته بود اهمیت خاص دارد.
در این اجرا بنا بر آنچه گفته شد کارگردان کوشیده تا مضمونی ویژه را با زبان و مفاهیم تئاتری بیان کند.
اما در این نمایش کارگردان این مضمون تلخ و تکان‌دهنده را با شیرینی و گزندگی طنز می‌آمیزد و در اجرای کار نیز شیوه‌ای را برمی‌گزیند که بی‌تردید قدمی اساسی است به سوی ایجاد ارتباط با زبان تئاتر.
یعنی مضمون یاد شده در ظرف و قالبی نو به کار گرفته شده و یا پرهیز از قصه‌گویی رایج صحنه‌های نمایش،عناصر مختلف صحنه و تواناییهای بازیگر را مبتنی بر زیبایی‌شناسی تئاتری به خدمت نمایش آورده است.
در این اجرا جز کارگردان که بازیگر اصلی نقشهای مختلف نمایش است،پنج جوان نیز (به تصویر صفحه مراجعه شود) حضور دارند که بازیگرند،دکور نمایش‌اند، صوت لازم در صحنه‌اند،موسیقی‌اند،حرکت‌اند، خاطره‌اند و..."
(
, 
, 
)
