خلاصة:
بسیاری از نوجوانان که بهعنوان «کمفعال» طبقهبندی شدند (۶۵/۱ درصد)، در کلاسهای تربیتبدنی حضور نداشتهاند (۶۴/۹ درصد). تقریبا از هر ده شرکتکننده دو نفر احساس تنهایی را گزارش کردند (۱/۸۵ درصد). علاوه بر این، حدود یکپنجم از نوجوانان گزارش کردند که فقط یک دوست داشتهاند (۵/۱۹ درصد). در تجزیه و تحلیل دو متغیره، نسبت پایینتری از افراد به گونهای معنادار انزوای اجتماعی را در میان جوانان و نوجوانان که در کلاسهای تربیتبدنی ثبتنام کرده بودند، مشاهده و گزارش کردند. پس از تعدیل متغیرهای مداخلهگر، رگرسیون لجستیک نشان داد که شرکت در کلاسهای تربیتبدنی، تنها برای دختران، بهعنوان یک عامل موثر و حمایتی در ارتباط با شاخص انزوای اجتماعی «داشتن دوستان کم» شناخته میشود.
ملخص الجهاز:
پس از تعدیل متغیرهای مداخلهگر، رگرسیون لجستیک نشان داد که شرکت در کلاسهای تربیتبدنی، تنها برای دختران، بهعنوان یک عامل مؤثر و حمایتی در ارتباط با شاخص انزوای اجتماعی «داشتن دوستان کم» شناخته میشود.
با وجود این اطلاعات کم، قابل قبول است که بپذیریم فعالیت بدنی و کلاسهای تربیتبدنی میتواند فرصتی برای افزایش تعامل اجتماعی و کاهش انزوای اجتماعی باشد، اما این فرضیه به بررسی بیشتر نیاز دارد.
با توجه به موارد فوق، هدف از این مطالعه، تجزیه و تحلیل ارتباط بین تمرین فعالیت بدنی، شرکت در کلاسهای تربیتبدنی و شاخص انزوای اجتماعی در نوجوانان است.
در تجزیه و تحلیل دومتغیری مشاهده شد که «احساس تنهایی» با شرکت در کلاسهای تربیتبدنی (۰/۰۱۲=P) ارتباط دارد، اما به نظر میرسد یک عامل مستقل از سطح فعالیت بدنی (۹۱۳/۰=P) در میان دختران بوده است.
همچنین تجزیه و تحلیل دادهها نشان داد که شاخص «داشتن دوستان کم» با شرکت در کلاسهای تربیتبدنی ارتباط دارد (۰/۰۵=P).
با توجه به ارتباط بین شاخصهای مشارکت در کلاسهای تربیتبدنی و انزوای اجتماعی، مطالعات مشابه اندکی وجود دارد برای اینکه نتایج را بتوان با این مطالعه مقایسه کرد و موارد را گزارش داد.
گزارش دیگر از نوجوانان در مطالعه انجام شده توسط مارزینک۵ از سال سوم دبستان تا دبیرستان، نشان داد که انگیزه اصلی برای شرکت در کلاسهای تربیتبدنی فرصتی برای بودن با دوستان است.
مطالعه حاضر نشان داد که مشارکت در کلاسهای تربیتبدنی بهعنوان یک عامل حمایتی برای جلوگیری از انزوای اجتماعی (داشتن دوستان کم) در میان دختران مطرح است.