خلاصة:
هدف از این مقاله بررسی نقش سرمایه اجتماعی در ترویج دورکاری می باشد . ایجاد و توسعه دورکاری بیش از هر موضوع دیگر به زیر ساختهای فرهنگی نیاز دارد ،زیرا این موضوع نه تنها زندگی اجتماعی و کاری افراد را تحت تاثیر قرار می دهد ، بلکه بر روی زندگی خانوادگی و فردی آن ها نیز موثر است . مفهوم سرمایه اجتماعی به روابط میان انسان ها تمرکز دارد . روابطی که در تمام لحظات زندگی روزمره و در طول عمر انسان ها جریان داشته و رفتار و نگرش آن را تحت تاثیر قرار می دهد . به طور کلی می توان مفهوم سرمایه اجتماعی را در عبارات زیر بیان کرد . ارتباطات مهم هستند . مردم با ایجاد ارتباط با یکدیگر دست به کارهایی می زنند که به تنهایی یا قادر به انجام نیستند یا برای انجام آن مشکلات فراوانی خواهند داشت . در نتیجه با وجود سرمایه اجتماعی بالا زمینه برای ترویج دورکاری نیز فراهم خواهد شد .
The purpose of this paper is to investigate the role of social capital in promoting telecommuting.
Creating and developing telecommuting requires cultural infrastructure more than anything else,
because it not only affects people's social and work lives, but also their family and personal lives.
The concept of social capital focuses on human relationships. Relationships that flow in all
moments of daily life and during human life and affect its behavior and attitude. In general, the
concept of social capital can be expressed in the following phrases (communication is important.
People connect with each other to do things that they alone are either unable to do or will have
many problems to do). As a result, despite the high social capital, it will be possible to promote
telecommuting.
ملخص الجهاز:
ایجاد و توسعه دورکاری بیش از هر موضوع دیگر به زیر ساختهای فرهنگی نیاز دارد ،زیرا این موضوع نه تنها زندگی اجتماعی و کاری افراد را تحت تاثیر قرار می دهد ، بلکه بر روی زندگی خانوادگی و فردی آن ها نیز موثر است .
براساس تحقیقی که ، به منظور اندازه گیری سرمایه اجتماعی در پنج اجتماع مختلف در استرالیا انجام شده است ، هشت عنصر معرف سرمایه اجتماعی شناسایی می شود که به شرح زیر می باشد بولن و اونیکس 6 ،1998) : Taris Bourdieu Yang, Shu- Chen Fine Ogada Bullen , P.
واژه های دورکاری روشی برای سازماندهی و انجام کار در مکانی غیر از محل استقرار سازمان ، با استفاده از تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات است که استقرار این فرایند موجب انعطاف زمانی و مکانی در انجام وظایف و فعالیت های شخصی می شود (سیدی و لاجوردی ،1391) و در تعریف دیگری از مارتینو ، دورکاری ترکیبی از استفاده از فن آوری اطلاعات و ارتباطات با مفهوم محیط قابل انعطاف است (مارتینو 1 ،1990) .
سرمایه اجتماعی به عنوان عاملی برای موفقیت در برنامه های رفاه اجتماعی و سلامت اجتماعی مورد بحث قرار میگیرد و به همین دلیل نیز امروزه در بررسی و تدوین شاخص های اجتماعی و توسعه سازمان های معتبر جهانی ، جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است (شریفیان ثانی ،1394).
و از آنجا که تصور می شد این سرمایه بر پذیرش دورکاری ( که هم شیوه جدیدی از نحوه کار است و هم بر اهمیت و توسعه آن روز به روز افزوده می شود ) تاثیر داشته باشد ، لذا در این مقاله سعی بر آن شد که نقش سرمایه اجتماعی بر ترویج دورکاری ، مورد بررسی قرار گیرد .