خلاصة:
هند از 1947 تا اواخر دهه 1980، سیاست جهان سوم‌گرایی را نسبت به حوزه جنوب شرقی آسیا در پیش گرفته بود که با مشخصه‌های کلیدی تلاش برای همبستگی جهان سوم، خودبسندگی اقتصادی و عدم تعهد تعریف می‌شد. از اواخر دهه1980، سیاست خارجی جهان سوم گرایانه هند نسبت به حوزه جنوب شرقی آسیا به سیاست عمل‌گرایی اقتصادی دگرگون شده است. این مقاله با طرح پرسش ذیل به تبیین تغییر سیاست خارجی هند در این منطقه می‌پردازد. پرسش این است که، چه عواملی سبب تغییر سیاست خارجی هند از جهان سوم‌گرایی به عمل‌گرایی اقتصادی در حوزه جنوب شرقی آسیا شده است؟ در پاسخ به پرسش اصلی مقاله، این فرضیه طرح شده است که افول نهروئیسم و رشد دیدگاه‌های رقیب، تغییرساختاری سیستم بین‌المللی از دوقطبی به تک قطبی و رشد فزاینده نفوذ اقتصادی منطقه‌ای چین، سبب دگرگونی سیاست خارجی هند در جنوب شرقی آسیا از جهان سوم‌گرایی به عمل‌گرایی اقتصادی شده است. در این پژوهش از روش تبیینی استفاده شده و نظریه موازنه منافع راهنمای بررسی فرضیه قرار گرفته است.
Since independence in 1947 until 1980s, India had taken a third worldism foreign policy towards the Southeast Asia which determine by key components of third world solidarity, non-alignment, and economic self-sufficiency.in this region, since the late 1980s, India’s foreign policy objective has changed from third worldism to economic pragmatism. This article attempts to explain the change in the foreign policy of India in the Southeast Asia address the following question. The question is based on how the changes in India’s foreign policy toward the Southeast Asia from third worldism to economic pragmatism has happened and what are the key factors behind that. In response to this question, this hypothesis is designed that the collapse of Nehroaism and rise of others perspectives, structural changes in the international system from bipolarity into unipolarity and China’s growing regional economic influence, has transformed India’s foreign policy from third worldism to economic pragmatism. The explanationery method and theory of balance of interests have been used to investigate the hypothesis of this article.
(
, 
, 
)
