خلاصة:
هدف پژوهش، تعیین تاثیر ادراک از محیط یادگیری و درگیری تحصیلی بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان پسر دوره متوسطه دوم با بررسی نقش میانجیگری خودکارآمدی تحصیلی بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعۀ آماری پژوهش، همۀ دانش‌آموزان پسر دورۀ متوسطۀ دوم شهر کرج در سال تحصیلی 97- 1396 به تعداد 21125 نفر بود که از این تعداد 380 نفر نمونۀ آماری به شیوۀ نمونه‌گیری تصادفی- خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسشنامۀ خودکار آمدی تحصیلی جینکس (1999)، ادراک از محیط یادگیری سوئینی (1994) و درگیری تحصیلی ریو (2011) بود و برای عملکرد تحصیلی از نمرۀ معدل استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از مدل معادلات ساختاری با کمک بستۀ آماری برای علوم اجتماعی و نرم‌افزار تحلیل ساختارهای گشتاوری استفاده شد. یافته‌ها نشان داد ادراک از محیط یادگیری، درگیری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی بر عملکرد تحصیلی تاثیرگذار است (001/0P<). خودکارآمدی تحصیلی میانجیگری معنادار بین تاثیر ادراک از محیط یادگیری و درگیری تحصیلی بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان بود (05/0P<). مطابق نتایج پژوهش، شناسایی متغیرهای هم‌بسته با عملکرد تحصیلی می‌تواند به مشارکت دانش‌آموزان در فرایند تدریس و افزایش اطمینان دانش‌آموزان برای رسیدن به اهداف تحصیلی منجر گردد.
The purpose of this study was to determine the effect of perception of learning environment and academic engagement on academic performance of secondary school students by examining the mediating role of academic self-efficacy. The research was applied in terms of applied and descriptive - correlation type. The statistical population of the study all male students of second high school in Karaj city in the academic year 1396-1977 in 21125 students of these, 380 individuals were selected through multistage random-cluster sampling. Data were analyzed Structural Equation Modeling with Statistical Package for Social Sciences and Torque Structure Analysis Software. Research measurement instruments included the Self-efficacy Questionnaire Jinks (1999), the Learning Environment Perception Sweeney (1994), and the Academic Engagement Reeve (2011) and The average score was used for academic performance. Results showed that perceptions of learning environment, academic engagement and self-efficacy had significant effect on academic performance (P <0.001). academic self-efficacy was a significant mediator between the impact of perceptions of learning environment and academic engagement with students' academic performance (P <0.05). According to the results of the study, identifying variables related to academic performance can lead to students 'participation in the teaching process and increase students' confidence in achieving their academic goals.
ملخص الجهاز:
ادراک از محیط یادگیری، درگیری تحصیلی، عملکرد تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی The effect of perceptions of learning environment and academic engagement on academic performance of secondary school male students: The mediating role of academic self-efficacy Nasrin Ozayi, Ph. D Student Curriculum, Department of Education Sciences, Faculty of Education and psychology, Shahid Rajaee Teacher Training University, Tehran, Iran.
پژوهش‌های samavi, ebrahimi & javdan (2017)، Salanov, Schaufeli, Martínez & Bresó (2010) و Oriol, Mendoza, Covarrubias & Molina (2017) نشان داد دانشجویانی که سطح بالاتری از درگیری تحصیلی دارند، پیشرفت و عملکرد تحصیلی بهتری دارند و میزان بدرفتاری و ترک تحصیل در آنان پایین‌تر است.
درمجموع پژوهش‌های مختلف نشان داده‌اند که باورهای خودکارآمدی تحصیلی با نمرات بالای دانش‌آموزان در مدرسه (Caprara, Fida, Vecchione, Del Bove, Vecchio, Barbaranelli, et al،2008)، عملکرد مناسب در دانشگاه (Robbins, Lauver, Davis, Langley & Carlstrom،2004) و پیشرفت تحصیلی (Karimzadeh & Mohseni،2006؛ Abedini، 2011؛ Ashoori، 2014؛ Rahmani،2013) رابطه معناداری دارد.
نتایج حاصل از این بررسی با نتایج حاصل از پژوهش den Brok, et al (2006)، Fraser (2015)، Hannah (2013) و Morovati & Cheraghi (2015) از نظر تأثیر ادراک از محیط یادگیری بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان همسو است.
ایـن یافتـۀ پژوهش از نظر تأثیر خودکارآمدی تحصیلی بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان بـا یافته‌های Karimzadeh & Mohseni (2006)، Mohsenpour, Hejazi & Kiamanesh (2007)، zenalipur, zarei & zandiniya (2009)؛ et al Caprara (2008)؛ et al Robbins (2004)، Abedini (2011)، Ashoori (2014)، Rahmani (2013)، Seif, D, Marzooqi (2008)، Mirmoshtagi (2007؛ به نقل از et al Safari، 2013)، Abd-Elmotaleb & Saha (2013)، Dogan (2015)، et al Moradi (2015) و Sadoughi (2018) همسو است.
(
, 
, 
)
