خلاصة:
در برخی گزاره‌ها و اصطلاحات ادبی قرآن‌کریم از زبان بدن و از جمله از زبان"حرکات دست"، برای انتقال پیام استفاده شده است. ترجمۀ مناسب در برگرداندن این ارتباطات فرازبانی بسیار اهمیت دارد و دقت مضاعف مترجم را می‌طلبد. این اصطلاحات بر رفتارهایی دلالت می‌کنند که ریشه در زبان و فرهنگ دارند. بر این اساس با توجه به اشتراکات فرهنگی و پیوندهای تاریخی گسترده میان دو زبان فارسی و عربی، فرض بر این بوده است که مفاهیم فرازبانیِ مبتنی بر حرکات دست، معادل‌هایی رایج در زبان فارسی داشته‌اند. در جستار پیش‌رو، شیوۀ تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده که در آن، ترجمۀ اصطلاحات و گزاره‌های ادبی مبتنی بر زبان دست در ترجمۀ موسوی گرمارودی و خرمشاهی با نگاهی تطبیقی بررسی شده تا مشترکات دو زبان در این زمینه مشخص شود و حدود و ابعادِ قوت و ضعف مترجمان در کاربرد الگوهای فرهنگی و اصطلاحاتِ منعکس‌کنندۀ این الگوها، تبیین گردد. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که اغلب جملات و عبارات قرآنیِ مبتنی بر حرکات دست و مفاهیم ناشی از آن، معادلی در فرهنگ و زبان فارسی دارد. در خصوص عملکرد مترجمان نیز مشخص شده که ایشان با لحاظ این بستر غنی در زبان فارسی، در ترجمۀ خویش به معادل‌های زبان بدن توجه داشته‌اند. در برخی نمونه‌ها نیز ناگزیر شیوۀ تحت اللفظی را در پیش گرفته‌اند و این مسئله به تفاوت الگوی فرهنگی دو زبان برمی‌گردد و طبیعی است که نمی‌توان انتظار شرایط نگاشت یکسان و کاملاً مطابق را داشت.
In some statements and literary terms of the Holy Quran, has been used body language to convey the message, such as "hand gestures". Proper translation is very important in translating these metalinguistic communications and requires extra attention on the part of the translator. Accordingly, due to the cultural similarities and extensive historical ties between the two languages, Persian and Arabic, it has been assumed that metalanguage concepts based on hand gestures have common Equivalents in Persian language. In the present study, the research method is descriptive-analytical and in it, the translation of literary terms and propositions based on hand language in the translation of Mousavi Garmaroodi and Khorramshahi has been studied with a comparative view to determine the commonalities of the two languages in this field and to explain the limits and dimensions of the strengths and weaknesses of translators in the use of cultural patterns and terms that reflect these patterns. The results show that most of the Quranic sentences and phrases based on hand movements and the resulting concepts have an equivalent in Persian culture and language, Regarding the performance of translators, it has been determined that due to this rich context in Persian, they have paid attention to body language Equivalents in their translation. In some instances, they have inevitably taken the literal method, and this is due to the difference in the cultural pattern of the two languages, and it is natural that one cannot expect the same and perfectly consistent spelling conditions.
(
, 
, 
)
