خلاصة:
دغدغه سبب ساز این مقاله، بررسی زمان و مکان در تشکیل قرارداد در حوزه تجارت الکترونیک میباشد؛ در این چارچوب تحقیقی بر اساس روش اسنادی و کتابخانهای بحث میشود که ماهیت قرارداد الکترونیکی با قراردادهای سنتی تفاوتی ندارد ولی ساختارهای الکترونیکی ویژکیها و مفاهیم جدیدی به این نوع از قراردادها بخشیده است. بنابراین در این پژوهش پیرامون ماهیت قرارداد الکترونیکی، زمان و مکان انعقاد آن صحبت میشود و روشهای مناسبی برای تعیین آن پیشنهاد میکند.
این پژوهش نشان میدهد که در خصوص موضوع زمان انعقاد قرارداد،
ملخص الجهاز:
وقتی یک قرارداد در محیط سایبری تشکیل میشود سوالاتی در این زمینه مطرح میگردد که عبارتند از: 1- شخصی در ایران از طریق نامه یا داده پیام ایجاب عقد را انشاء کند و طرف دیگر معامله در خارج از ایران به همین طریق قبول را برای طرف ایرانی بفرستد، آیا عقد در ایران منعقد شده یا خیر؟ و پاسخ به آن قانون حاکم بر قرارداد کدام است.
در قراردادهای الکترونیکی با توجه به روشهای ارتباطی مقررات خاصی را در قانون تجارت الکترونیکی پیشبینی نموده که در آن آمده است اعتبار ارسال داده پیام منوط بر این است که این داده به سیستم اطلاعاتی وارد شود که خارج از کنترل ارسالکننده باشد و این مطلب را به ذهن متبادر میکند که لحظه ارسال قبول الکترونیک زمان انعقاد قرارداد میباشد.
ارسالی که در این ماده آمده است مشابه مفهوم ارسال در پست که حقوق غیرالکترونیکی میباشد و در آن به محض اینکه نامه به باجه پست تحویل میگردد ارسالکننده کنترلی بر آن نخواهد داشت و در اینجا نیز قرارداد الکترونیکی هنگامی تشکیل میشود که داده پیام به یک نظام اطلاعاتی خارج از کنترل اصل ساز (ایجاب کننده) وارد شود(بناءنیاسری، 1385: 61).
2- نظریه وصول نظریه وصول در ماده 27 قانون تجارت الکترونیک پیشبینی شده است براساس این نظریه، قرارداد الکترونیکی زمانی تشکیل میشود که داده پیام توسط ایجابکننده دریافت گردد؛ که در این زمان عقد منعقد شده است.