نقد: ماهیها در آب می میرند: (نگاهی به نمایش «قدم زدن روی ابر با چشمان بسته» نوشته محمد چرمشیر) مقدمة ومراجعة

"او با ساختارشکنی ذهن و محتوا،ذهنیت و عینیت را باهم‌ در می‌آمیزد و محتوا را در یک قالب جدیدی قرار می‌دهد و اگر آن محتوا در شکل اجرایی‌ دیگر به اجرا در آید یا اگر شکل این نمایش در قالبهای مشخص دیگری طرح‌ریزی شود -بویژه روشهای مرسوم-نمایش«قدم زدن روی... کارگردان این‌ تک افتادگی را از طریق شخصیتهای ذهنی و خلق شده وولف که به سراغ او می‌آیند و او را در سبک و خالی کردن و بیان دلایل این اسارت و رسیدن به مرزک خودکشی برای بار سوم یاری می‌رسانند از طریق نمایش سایه‌ای به خوبی نشان می‌دهد. وجود فضاهای خالی و اعتماد به تماشگر و دریافت او،نمایش را به اثری ترکیبی بدل‌ می‌کند که خود می‌توانست عامل نجات اثر باشد؛اما یک جا بالاخره این وسواس از دست می‌رود و ذخیره نیروی نمادین حرفهای ناگفته اثر با برخورد متفاوت مخاطب با تیپ ضعیف«الویرا»که بازی به شدت نامتجانسی با سایر اعضای گروه و جنس بازی‌ آنان دارد به سطح می‌آید و ما شاهد یک ماجرای ساده و شخصی می‌شویم که درباره‌ زنی رو به مرگ یا خودکشی است."