نقد: اوج خنده و فرود اندیشه (نگاهی به نمایش "درامهای زندگی") مقدمة ومراجعة

"عناصر تئاتر در تئاتر ادبی،هویت فردی ندارند و حضور انسان تا زمانی‌ موجه است که بتوانند یک استان را از آغاز تا پایان تعریف نمایند؛اما هنگامی که‌ عناصر تئاتر استقلال بیابند و رویداد نمایش را تحت الشعاع قرار دهند باید از نمایش‌ حذف می‌شوند. هر قطعه نمایشی در یک فضای صحنه‌ای به تصویر کشیده می‌شود؛اما صحنه‌آرایی نمایش به یک عنصر حاشیه‌ای تبدیل می‌شود و تنها کارکرد آن،فراهم آوردن مکانی برای حضور بازیگران‌ است تا آنها بتوانند در یک فضای صحنه‌ای با یکدیگر به گفتگو بپردازند؛اما در بسیاری‌ از لحظات نمایش،مکان رویداد،کوچکترین تأثیری در شکل‌گیری رویداد نمایش‌ ندارد؛زیرا آدمهای نمایش،علاوه بر مکان خاص(مکانی که رویداد نمایش در آن شکل‌ می‌گیرد)به راحتی می‌توانند در مکانهای دیگر با یکدیگر گفتگو کنند. از سوی منتقد یک خطا به حساب می‌آید؛زیرا منتقد می‌خواهد با زبان ادبیات،تئاتری را نقد نماید که در صدد است از ادبیات فاصله بگیرد؛اما کارگردان‌ نمایش«درامهای زندگی»تمام عناصرنمایش را کمرنگ می‌کند تا تماشاکن را به‌ سوی ادبیات هدایت نماید و یک تئاتر ادبی را شکل دهد."