نقد: بار دیگر غربت و سینه ای پر از ابر! (نگاهی به نمایش «اکبر آقا آکتور تئاتر») مقدمة ومراجعة

"نوشته«سید عظیم موسوی»و کار«اکبر عبدی» تالار سنگلج،شهریور،مهر و آبان 1385 عبد الرضا فریدزاده -متن نمایش«اکبر آقا آکتور تیاتر»همچون اغلب متون نمایشی که رویکردهای‌ برآمده از تخت حوضی و سیاه‌بازی دارد از مقادیری مانور غیر دراماتیک و شوخی و شیرین کاری،پیرامون یک ایدهء بسیار ساده شکل پذیرفته است:«اکبر»هنرپیشه تئاتر با دوست و همکار خود«رضا»در اتاقی استیجاری زندگی مجردی دارند. «عظیم موسوی»تجربیات فراوانی در تئاتر سنتی ایرانی و سیاه‌بازی و تخت حوضی دارد و کسی است که این شیوه از نمایش می‌تواند به او امیدها داشته باشد اما این متن وی تفاوت‌هایی عمده با سیه‌یازی دارد که مهم‌ترینشان از این قرارند: -در اینجا جای سیه را اکبرگرفته است که سیاه نیست و متن و بازی و کارگردانی‌ بیش از اندازه‌ای که سیاه‌بازی به سیاه و شوخی‌ها و بداهه‌های گفتاری و کرداری‌اش‌ اتکا دارد،به اکبر(عبدی)متکی است تا آنجا که بی‌حضور او،دیگر نمایشی در میان نیست!"