سوء تفاهم های پیتر بروک مقالة

"به این ترتیب چون هیچ کس حاضر نشدکه کارگردانی فیلمی را به من واگذار کند بااحساس خواری دردناکی، برای به صحنه‌آوردن یک نمایشنامه، به تنها تئاتر کوچکی‌که من را می‌پذیرفت روی آوردم. این لحظه بسیار مهمی برایم بود؛بخصوص که آن روزها پیوسته از من‌می‌خواستند که در سالنهایی که فاقد صحنه‌متداول بودند کار کنم و من نمی‌توانستم‌درک کنم که چگونه می‌توان در صحنه‌ای‌غیر از صحنه متداول مکعب شکل(2) و بدون‌بنا کردن دنیایی ذهنی در آن کار کرد. تمامی کاری که ما در سال1965 در جریان اولین دوره تجربیات خود در تئاتر «لامادا » انجام دادیم، و شایدشاخص‌ترین تجربه‌ای که به نمایش عمومی‌گذاشتیم، این بود که یک بازیگر بر روی‌صحنه هیچ عملی انجام ندهد، مطلقا هیچ‌عملی. تجربیات «باب ویلسون » (3) در دهه هفتاد نشان داد که‌چگونه حرکت بسیار آرام و تقریبا غریزی‌یک بازیگر، سکونی که در قالب خاصی ارایه‌می‌شود می‌تواند بدون اینکه بینندگان‌متوجه چرایی آن شوند، به نحواجتناب‌ناپذیری مورد توجه آنان قرار گیرد."