ایستادن روی خط پایان: نقد نمایش «روزی روزگاری آبادان» مقدمة ومراجعة

"3ـ گرچه «حمیدرضا آذرنگ» نقش مصیب را خیلی روان بازی می‌کند و اگرچه فروغ قجابگلی خوب از پس دلواپسیهای مادرانه برمی‌آید (بقیه هم نقش خواسته‌شده و همجنس‌بازی‌شان تیپیک است)؛ اما این همه سبب نمی‌شود که تماشاگر با این خانواده درگیر شود. زمان زیادی را پشت‌ سر می‌گذاریم تا عاملی که قرار است وضعیت موجود را به هم بزند و کشمکش اصلی را شروع کند (یعنی موشک) از راه برسد. ایثار پایانی خیری منطبق با شخصیت اوست؛ ام‍ا جانفشانی نصیر (با این توجیه که می‌خواهد نشان بدهد مرد شده است) و فداکاری مصیب (اینکه آخر از همه پیشگام می‌شود منطقی است، اما اساسا داوطلبی‌اش) منطبق بر شخصیت او نیست. عمق تراژیک وضعیت این خانواده می‌توانست چنین باشد که حتی در بدترین وضعیت (یعنی از راه رسیدن مرگ) آنها ـ بنا به شخصیت ساخته‌شده‌شان‌ ـ عمل کنند و نه بر طبق خواسته‌های سطحی تماشاگرانی که دوست دارند همه چیز با یک پایان خوش‌ بی‌منطق به پایان برسد و ا‌لبته چنین هم نمی‌شود."