تئاتر در قرن بیست و یکم مقالة

"شکنر در این مقدمه‌ی کوتاه،تحلیلی روشن و دقیق از آینده‌ی تئاتر و وضعیت آن در قرن بیست و یکم ارایه کرده است. فیلمی که در تماشاخانه‌[تئاتر] به نمایش درمی‌آید،تنظیم مدونی است از بهترین برداشت‌ها و توسط تدوینگران و کارگردان انسجام می‌یابد و آنها مدت‌ها پس‌ از آن‌که بازیگران به سراغ برنامه‌های دیگر خود رفتند،همچنان‌ به کار مشغولند. ولی در تئاتر باید تمام کوشش‌های بازیگران، طراحان،تکنیسین‌ها و دیگر کارگزاران چنان هماهنگ شود که‌ ساعتهای کوتاه روی صحنه به نفس رویداد بدل شود،و تا حد امکان در ارتباطی بی‌واسطه قرار گیرد. این کار بست تئاتر را نمی‌توان در حضور تماشاگران بی‌شمار زنده نگاه داشت. ولی حقیقت‌ این است که وقتی تئاتر بیش از هزار نفر جمعیت پیدا کند، صمیمیت رویداد خود را از دست می‌دهد. باید این حس در تماشاگران‌ ایجاد شود که وجود هر ناظر برای شکوفایی رویداد مهم است."