خلاصة:
محیط‌زیست به عنوان عنصری کنش‌مند در ادبیات زیست‌محیطی مشاهده می‌گردد و یادآور کهن‌الگوها و حافظه تاریخی انسانها می‌باشد، انسان خود جزئی جدایی‌ناپذیر از یک زیست‌محیط طبیعی است. بر خلاف نقد اکوکریتیک که تبدیل به رشته‌ای تخصصی در ادبیات شد، نقد اکوپوئتیک با سایر علوم نظیر زبانشناسی، جانورشناسی، جامعه شناسی، انسانشناسی، روانشناسی و غیره آمیخته شد و ابعاد جدیدی در مطالعات ادبی گشود. بررسی رابطه انسان و محیط‌زیست باعث شد تا به نقش انسان در افزایش و یا کاهش آسیب‌های زیست‌محیطی توجه بسیاری شود. بازتاب این امر در حوزه ادبی موجب ظهور گفتمانهای جدیدی در جهت حفظ محیط‌زیست شد. زیر شاخه‌‌های نقد بوم‌گرا نظیر زبانشناسی زیست‌محیطی، به زبان به شکل عمل و رفتار اجتماعی با متغیرهای فرهنگ، هویت، طبقه اجتماعی، جنسیت و بسط گفتمانهای اجتماعی پردخت و سبب تغییر نگرش و رفتار انسان ها نسبت به محیط‌زیست شد. گفتمان زوپوئتیک به تصاویر ادبی حیوان در متون ادبی و تعامل انسان/حیوان توجه نشان داد و گفتمان اکومدرنیسم با بیان نقش فنّاوری در تخریب و احیای محیط‌زیست، بارهای معنایی جدیدی در گفتمانهای بوم‌محور آشکار نمود. اگلوف در منگی، با استفاده از تصاویر مربوط به آلودگی و کشتار حیوانات به نقش انسان و مدرنیته در تخریب محیط‌زیست اشاره دارد. ما با تکیه بر نقد بوم‌گرا و تحلیل گفتمان انتقادی فرکلاف، کارکرد گفتمانهای بوم‌محور در بازتاب ایدئولوژی جامعه را بررسی خواهیم کرد.نتایج نشان از تولید گفتمان مخاطره در برابر ضعف گفتمان حفاظت از محیط‌زیست دارد. منگی بستری برای شکل‌گیری گفتمانهای جدید در جهت بسط نگاه انتقادی و ارتقای فرهنگ زیست‌محیطی است.
The environment is an active element in environmental literature, serving as a reminder of ancient patterns and human historical memory. Unlike ecocritical criticism, which is a specialized field in literature, ecopoetic criticism has been integrated with such sciences as linguistics, zoology, sociology, anthropology, etc., and has opened up new dimensions in literary studies. The study of the relationship between humans and the environment has led to much attention to the role of humans in increasing or decreasing environmental damage. This reflection resulted in the emergence of new discourses in literature aimed at preserving the environment. Sub-branches of ecocritical criticism, such as environmental linguistics, have focused on language as a social behavior with cultural, identity, social class, and gender factors. They have expanded social discourse and changed human attitudes and behaviors towards the environment. The zoopoetics discourse has focused on animal imagery in literary texts and human/animal interactions. The ecocriticism discourse has repeatedly revealed new meanings in eco-centered discourses by expressing the role of technology in environmental destruction and revival. Egloff in L'Etourdissement uses images related to pollution and animal slaughter to refer to the role of humans and modernity in environmental destruction. This paper examines the function of eco-centered discourses in reflecting the ideology of the society by relying on ecocritical criticism and critical discourse analysis. Results show the generation of risk discourses against the weakness of environmental protection discourses. L'Etourdissement provides a space for the formation of new discourses aimed at promoting environmental culture.
(
, 
, 
)
