خلاصة:
ایده‌ی مکتبی به نام ایماژیسم در اوایل قرن بیستم در اندیشه‌ی هیوم پس از مطالعه‌ی اندیشه‌های برگسون و پاوند پس از آشنایی با ایده‌ی فنولوزا و مطالعه‌ی شعر ژاپنی، جهشی در شعر اروپا به وجود آورد و شعر نو را پس از آرتور رمبو و شارل بودلر، به دقت تصاویر و زبانِ مشخص متوجه ساخت. ایماژیسم بر یک شیء یا تصویر خاص به‌عنوان موضوع اصلی شعر با زبانی روشن و مختصر، تمرکز دارد. این مکتب زیرمجموعه‌ای از مدرنیسم است که تمرکز خود را روی ارائه‌ی ماهرانه‌ی تصاویر عینی می‌‌گذارد و زمان را برای صحبت در مورد موضوعات پشت تصاویر هدر نمی‌دهد و به تصویر اجازه می‌دهد تا خودش حرف بزند. بررسی راهکارهای ایماژیسمی هیوم به‌عنوان پدر مکتب ایماژیسم، فرصت مناسبی برای پژوهشگران شعر نو فراهم می‌کند. بیژن الهی نیز به‌عنوان شاعر نوگرای ایرانی و به دلیل ترجمه‌ی اشعار نو اروپا و آمریکا توانست این مکتب را در سروده‌های خویش بازتاب دهد. بازبینی هم‌زمان هنرنمایی این دو شاعر در این راهکار شعری، به روشن شدن پیش‌زمینه‌ی فکری، فلسفی و فرهنگی آن دو می‌انجامد. الهی و هیوم در ایماژسم شاعران موفقی بودند و تفاوت این دو شاعر علاوه بر بافت فرهنگی و پیشینه‌ی ذهنی آن دو در این نکته بود که هیوم به‌عنوان آغازگر این مکتب بیشتر به چهارچوب ایده‌ی خود پایبند بود ولی الهی پس از عبور از شعر نو و موج نو، در بخش‌ها و دوره‌هایی از سرایشش به این مکتب روی آورده بود. پس‌زمینه‌ی ذهنی هیوم فلسفه و قوانین کهنسال آن و زوایه‌ی دید تازه به دنیا و پس‌زمینه‌ی ذهنی الهی در بخشی از سروده‌هایش عرفان شرقی بود.
The formation of the idea of a school called Imagism in the early 20th century in Hulme, after studying Bergson, and Pound, after getting to know Fenollosa and studying Japanese poetry, created a leap in European poetry and paved the way for a new kind of poetry that after Arthur Rimbaud and Charles Baudelaire drew careful attention to the specifity of images and language. Imagism focuses on a specific object or image as the main subject of the poem with clear and concise language. This school is a subset of modernism that focuses on the skillful presentation of objective images, does not waste time talking about the subjects behind the images, and lets the image speak for itself. Examining the imagistic solutions of Hulme, as the father of Imagism provides a suitable opportunity for researchers of modern poetry. Bijan Elahi, a contemporary Iranian poet, due to his translations of modern European and American poems, was able to reflect the features of this school in his poems. The simultaneous analysis of the artistry of these two poets in their poetic style leads to the clarification of their intellectual, philosophical, and cultural backgrounds. Elahi and Hulme were successful poets in Imagism, and the difference between these two poets, in addition to their cultural context and mental background, was that Hulme, as the pioneer of this school, adhered more to the framework of its ideas, but Elahi, having passed through She’r-e-no and Moj-e-no, was faithful to the tenets of the school only partially and in certain periods of his development. Hulme’s mental background was philosophy, old laws, and a new point of view towards the world, whereas Elahi was more influenced by eastern mysticism.
(
, 
, 
)
