خلاصة:
لیبرال دموکراسی با ترکیبی ناهمگون از لیبرالیسم فردگرا و دموکراسی جمع گرا و با ترجیح منافع فرد بر مصالح جمع، خود را در معرض بحران‌های متعددی، از جمله بحران سیاسی قرار داده است. این نوشتار با روش کیفی و با رویکرد توصیفی - تحلیلی و در چارچوب نظریه بحران «توماس اسپریگنز» سعی در بیان این مطلب دارد که اولا، این نظام سیاسی هم اینک بایک بحران سیاسی از نوع بحران توزیع روبرو است (بیان بی‌نظمی) که ظهور احزاب کارتلی و انحصارگرا از نشانه‌های آن به شمار می‌رود (نشانه بی‌نظمی). این بحران معلول تعارض منافع میان رای‌های اعلامی، یعنی مردم و راس‌های اعمالی، یعنی نخبگان حاکم می‌باشد (علل بی‌نظمی) و راهکار برون رفت از آن را در اصلاح ساختار سیاسی قدرت از طریق اعلامی شدن نقش نخبگان در راس دموکراسی با الگوگیری از ساختار قدرت و بویژه نقش و جایگاه ولی فقیه در راس نظام مردم سالاری دینی می‌داند (راهکار).
Libral democracy with a heterogeneous combination of individualistic liberalism and collectivist democracy and
by preferring the interests of the individual over the interests of the collective has exposed itself to several crises,
including the political crisis. This article analyzes the data with a library and survey method, as well as, with a
qualitative method and with a descriptive-analytical approach and within the frame of the “Thomas Spragens”
crisis theory and it’s trying to express that, firstly, this political system is facing a political crisis of the type of
distribution crisis [expression of disorder] of which the emergence of cartel and monopolistic parties is one of this
sings [a sign of disorder]. This crisis is the result of the conflict of interests between the declared votes (The people)
and the executive heads (The ruling elites) [the cause of disorder] and the way out of it is to reforming the political
structure of power through the declaration of the role of the elites at the head of democracy by following the
example of the power structure and especially the role and position of the “velayat-e -faghih” at the head of the
religious democracy system [solution].
(
, 
, 
)
