بررسی میزانسن و هدایت بازیگر در تئاتر مستند معاصر به شیوه ورباتیم مقالة

تیاتر مستند معاصر را می‌توان نوعی مبارزه اجتماعی برای بازتولید، شکل دادن و یادآوری تاریخ دانست. تیاتر مستند یکی از شاخه‌های تیاتر مدرن است که به عنوان کاتالیزور برای تغییرات اجتماعی و سیاسی عمل می‌کند و به موضوعاتی از قبیل دولت، قدرت، رفتار و آداب ورسوم و افکار عمومی می‌پردازد و برای شکل‌گیری شیوه اجرایی به اسناد و مدارک از جمله گزارش‌ها، پرونده‌ها، جداول آماری و مصاحبه‌ها تکیه می‌کند و در تلاش است تا مخاطب که یکی از ارکان مهم تیاتر است را به طور عینی و ملموس شریک اجرا کند. این مقاله با هدف شناخت شیوه‌های نوین در تحولات اجرایی تیاتر مستند، بنا بر ضرورت بررسی میزانسن و هدایت بازیگر در تیاتر به شیوه ورباتیم پرداخته است. ورباتیم با شیوه اجرایی جدید و منطبق با تکنولوژی روز در پی مطرح کردن و به چالش کشیدن مسایل و مشکلات اجتماعی و سیاسی جامعه حاضر است. این مطالعه با طرح این پرسش اصلی که آیا اساسا ساختار میزانسن و هدایت بازیگر در تیاتر مستند به شیوه ورباتیم از تعریف مشخصی پیروی می‌کند، به تشریح تیاتر مستند و تحلیل شکل‌های اجرایی متفاوت ورباتیم پرداخته است. با توجه به این که ورباتیم شکلی از تیاتر است که بنیاد آن بر اساس ضبط کردن و مصاحبه به دست می‌آید، میزانسن و هدایت بازیگر در این شیوه به گونهای صورت می‌گیرد که اجرای شخصیت‌ها بر روی صحنه نمایانگر شخصیت‌های واقعی است و بنابراین بازیگران موظف به رعایت لحن و شیوه بیانی فرد واقعی هستند. این پژوهش توصیفی، تحلیلی است و دستاورد آن نشان می‌دهد که ساختار ورباتیم متشکل از سه گانه تکنولوژی، متن و بازیگر است. در ارتباط میان این سه گانه می‌توان به اهمیت و جایگاه بسیار مهم میزانسن در روند خلق اجرای ورباتیم پی برد. به طوری که اجرای بازیگران در قالب این ساختار مستند، واقعی و قابل باور است.

Contemporary documentary theater can be considered a kind of social struggle to reproduce, shape and remember history. Documentary theater is a branch of modern theater that acts as a catalyst for social and political change, addressing issues such as government, power, behavior, customs, and public opinion Documentary theater relies on documents such as reports, records, statistical tables, and interviews to develop the form of performance and tries to engage the audience, which is one of the most important elements in theater, objectively and concretely. This article aims to identify new methods in the development of documentary theater and examines the mise-en-scene and directing in the theater based on verbatim.Verbatim seeks to raise and challenge the social and political issues and problems of the present age with a new form and method and in accordance with modern technology. This article raises the main question whether the structure of the mise-en-scene and the direction of the actor in the documentary theater based on verbatim essentially follow a certain definition or not while describing documentary theater and analyzing the different forms of verbatim.Considering the fact that verbatim is a form of theater based on recording and interviewing, directing the actor in this method happens in such a way that the characters on the stage represent real characters, and therefore the actors are obliged to observe the tone and manner of expression of the person.This research is descriptive-analytical and the result shows that the structure of verbatim consists of a triangle of technology, text and body. In the relationship between these three, we can understand the importance of the position of mise-en-scene in the process of creating a verbatim play and especially in directing the actor. Also, the actor’s play in the form of this structure is believable.